Hades öfkeden deliye dönmüş bir şekilde yer altındaki şatosunda volta atıyordu. ''Sen Zeus...Beni karşına almakla büyük hata ettin.Bunun bedelini ödeyeceksin.'' Öfkeden göz bebekleri saydamlaşmış ve Karanlıklar Lordu'nun sembolü olan mor renge bürünmüştü. Persephone bunun ne anlama geldiğini iyi bilirdi.Kocasını bu hale getiren şeyin ne olduğunu bilmiyordu fakat her neyse gazabından korkmalıydı. O sırada iskelet askerlerden biri içeri girdi. ''Efendim yarın ay dönümü.'' Lord sinirle tahtından kalkarak askere doğru hışımla ilerledi. ''Peki bundan banane ?! '' ''Efendim Zeus ve Hera'nın kızı Shaila 18. Yaşına basacak ve Olimpos'ta ilk defa bir melez Tanrıça'nın doğum günü ay dönümüne denk geliyor. Zeus'un büyük bir şölen organize ettiğini duydum.'' ''Benimle dalga mı geçiyorsun asker ?! Kutlama yapacak havada mıyım ? '' ''Yani demem o ki Tanrıça Shaila'yı kaçırırsak bu Zeus'a büyük bir darbe olacaktır. Zeus kızını geri almak için size istediğinizi verecek.'' Tanrıça Persephone engel olmak istercesine Hades'in elini tuttu. ''Hades,bunu yapamazsın. Kendi hırsların uğruna Shaila'yı harcayamazsın.Senin derdin Zeus ile Shaila'nın bunla alakası yok !'' Hades elini karısının avuçlarından çekti. ''Asker,derhal bana Aşil'i çağır.Onun canını bağışlayacağım,bir görev karşılığında..'' VampirePhotoshop'a bu mükemmel kapak için teşekkürler!

Boş en az beş sene öncesinin bir hikayesidir. Uyandığında kendisini koca şehirde tek başına bulan Ozan'ın maceraları anlatılır. Hiç bir yerde yayımlamadığım bu hikayem bir kaç hafta kadar önce Bilim-kurgu Kulübünde paylaşıldı. Sizlerle de buradan paylaşmak istedim. Kısa bir hikayedir. Buraya 4 ayrı bölüm halinde paylaşacağım. İsteyen ve merak eden hemen Bilim-kurgu Kulübü'nün sitesinden hepsini okuyabilir. Bilim-kurgu Kulübü linki: http://www.bilimkurgukulubu.com/edebiyat/kisa-oykuler/bos-gurhan-ozturk-kisa-oyku/

Alışılagelmiş bir yaşama sahibim ben. Ailem İstanbul'un sayılı ailelerinden olsa da gösterişten, şatafattan uzak durdum hep. Sakin bir hayat sürüyoruz ailemle. 'Eh hayatın sıradansa bize ne anlatacaksın?' diyenleri duyar gibiyim. Hayatım sıradandı. Ama iki ay önce büyük bir yalan söyleyerek kendimi tuhaf bir maceranın içine sürükledim. Yalan, yalan doğurur derler ya bizimkisi de o hesap oldu işte. En sonunda annem ya da babam yalanımı anlayacak ve beni kıtır kıtır doğrayacaklar gibi görünüyor. Ama sanırım sizi de yalanıma ortak etmek için yeterince vaktim var. -

Herkesten farklıydım ve herkes de bunu biliyordu. Bilmekle kalmıyor benden korkuyor, benim yok olmamı istiyor, tiksiniyor ama bana şaşırmaktan da kendilerini alamıyorlardı. Avcılar denen illet bir kuruluş beni ve benim gibi olan 9 kişiyi bulup insanları güvende tutmaya and içmişlerdi. İnsanların koruyucu melekleriydiler. Ama ne Avcılar ne de kalan tüm insanlar aslında çocukluğunu güçlerini kontrol etmeye çalışmakla harcamış masum bir kız çocuğu olduğumu göremiyorlardı. Taki Avcılar beni buluncaya kadar. İşler artık daha kötü olamaz derken hem eğitmenimi, hem de yıllardır sakladığım kimliğimi birden kaybetmiştim. Ama her beyazın içinde bir siyah olduğu gibi, her siyahın içinde de bir beyaz vardı.Nereden bilebilirdim ki Avcı karşıtı güçlü bir grubun var olduğunu ve aslında binlerce kişinin Avcılar'a inanmadığını?Nereden bilebilirdim ki kalan numaraların istikametinin tam olarak bulunduğum yer olacağını? Ve nereden bilebilirdim ki hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını.