Aslında çok tanıdık oldukları, işin gerçeği hiç de tanımadıkları bir düşmana karşı mücadele eden birtakım insanların başından geçen birtakım öyküler. -Berkay

Sınırsız. Benim hayallerim, hedeflerim, planlarım, istediklerim sınırsızdı. Olan, biten her şeye normal insanlık gücü dışında müdahale edebiliyor, çözüm olabiliyordum. Ama bunu korkumdan hiç kimseye söyleyemiyordum. İnsanların benden korkmasını, hakkımda kötü düşünmelerini veya dalga, alay geçmelerini istemiyordum. Bu güçleri kullanmamak elimde değildi, ben büyücü veya başka bir şey değildim sadece insandım bende diğer çocuklar gibi dışarı çıkıp oynamak, gezmek, tozmak, koşmak istiyordum ama içimdeki ses sürekli benim herkesten uzak ve olabildiğimde gizli olmamı söylüyordu. Maalesef ki tek değildim, bedenime ait olan birde içsesim vardı ve onun korktuğu bazı cisimler. Onun korkusu bana sıçrıyordu yani bir şeyden korkunca ben korkmuş, çığlık atmış, kaçmış veya olaya ben atılmış oluyorum. Geceleri rahat uyuyamıyor ve normal rüyalar görmüyordum. Gerçi uykularım yok, uykularımın yerini alan farklı bir boyut, farklı bir dünya var. Herkes beni uyuyor zannederken ben farklı boyutta, farklı hayat yaşıyorum. Orası ne kadar eğlenceli ve manzarası muazzam bir yer olsa da asıl savaş orada yaşanıyordu, asıl macera orada devam ediyordu.

Gündelik yaşamın kalabalığından, uğultusundan, dertleri ve kederlerinden, çıkarlarından, çıkar çatışmalarından, yapmacık insanlardan ve yapmacık gülüşlerinden, yalanlardan ve yalnızlıktan kaçamak yaptığım yerdir şiir. Şiir okumak ve yazmak sadece kendimi tanıtırken kurulan bir cümle değil benim için. Ruhun doyumu, hislerimin tercümanı ve gündelik yaşamın kalabalık zaman akışından kurtaran bir zaman boşluğu oluyor. Sadece bu sebep bile bana şiir yazmak için yetiyor. Umarım size de okumanız için yeter.

Bir kız... Bir de ses... Hayalet bir ses... Ama gerçek. Biraz da doğa üstü... 《Korku kitabı değildir.》 Derin, sürekli derinlerden duyuyordu ismini. Korkuyordu. Varlığını bilmediği bir ses sürekli onunla iletişime geçiyordu. Biraz zaman korktu. Biraz zaman kovdu. Ama sonra alıştı o sese. Dokundu. Sarıldı. Öptü. Arkadaş oldu. Belki sonra daha da fazlası... . . . İçim yine bir tuhaf olsa da çalışma masama doğru baktım. Ne bir belirti ne bir işaret hiçbir şey yoktu. 'Belirti mi istiyorsun?' diye sordu zihnimin içinde yankılanan sesiyle... Olumlu anlamda başımı salladım. Düşüncelerimi okuması bazen sinir bozucu olabiliyordu. 'Sende çoğu zaman sinir bozucusun Derin.' Yine yapmıştı işte! Yine okumuştu düşüncelerimi... Masamın orada bir şeyler hareketlenince oraya doğru baktım. Kalem kendi kendine hareket edip kağıda bir şeyler yazıyordu. İstemeden de olsa elimin altındaki yorganımı sıktım avcumun içi ile. Korkuyordum belki de hala. Göremediğim bir ses ile konuşuyordum. Her an benimleydi ve sanırım o sadece ses değildi. Bir varlıktı. Dokunabilirdim ona. Elimle hala yorganı sıkarken kalem masadaki yerini aldı ve kağıt havalanmaya başladı. Havalanan kağıda baktım. Kağıdın üzerinde ' HESİM ' yazıyordu. Bu onun ismi miydi? Başlangıç Tarihi: 16 Ocak 2016 İlk Yayın Tarihi: 17 Mayıs 2016 》Tüm hakları bu hırçın yazarın masum ruhunda saklıdır... Bana ulaşmak isteyenler için instagram hesabım- @bilgeliyasam Hesim'in instagram hesabı: @hayaletsesim