Öfke Stories

"Ben Kumsal Ece, hayatımda hiçbir şeyden korkmazdım. Taki hayatım kökünden değişene kadar." 17 yaşında olan Kumsal Ece, kötü hayat koşullarında yaşamak zorunda olan genç bir kızdır. Hayatı okula gitmek, her saat iş çalışmak ve onu zerre sevmeyen anne babasına katlanmakla geçer. Bir gün zengin bir aile iki kızların karıştığını söylerler. İşte Kumsal Ece'nin hayatı tam da orda başlar. 5 abi, bir ikiz, bir de erkek kardeş ne kadar iyi olunabilirdi? Peki ya istenmemek? Onu kaldırabilir miydi? Gururlu mu gururlu Kumsal Ece, önyargılı beş abi, bir ikiz ve erkek kardeş. *** ~Gülüşlerimizi çalan her biri için bir çiçek dikelim. Çevremiz çiçek bahçesi olsun. Acılara gül, özleme papatya ekelim. Etrafımızı güzel kokular sarsın.~ (Bir abi kitabı klişesidir. Mantık hataları, yazım yanlışları vb. olabilir. Bunun bilincinde okuyun.)

Hayatta her şeyini kaybetmiş bir gencin iç duyguları nasıl sizce?

Daha bebekken, Mardinde başladı bizim kızımızın hikayesi. Daha doğalı belki bir iki saat oluştur lakin kız olduğunu öğrenen aile kızı istemediler ve onu çok uzaklara sattılar. Daha bebekken başlayan bu hikayeyi gelin hep birlikte okuyup neler olucağına bakalım. Kızımızın yaşayacağı hayat nasıl olucak? Küçük minik kızımızı kimlere verdiler? Bir aile; erkek çocuk olmadı diye nasıl vazgeçer bebeğinden. kendi canından? Hani babası geçti diyelim peki annesi? O nasıl vazgeçebildi 9 ay boyunca taşıdığı bebeğini, canından bir parçaya nasıl kıyabildi.

Her şey 18 yaşına kadar çok güzeldi. Hayatının bir oyun olduğunu öğrendiğinde tepkin ne olurdu ?

İnsanlar ne zaman bu kadar kötü olmuştu ? Bunu bilmiyorum ama galiba tek gerçek insanlardan beklediğim kötülüğü babamın yapmasıydı benim babam beni bakın öz kızını yani beni . Benim babam beni düşmanlarının ayaklarını altına bırakıp kaçtı . İnsanlar ne zamandan berli mutlu'dur ?.Ben en son ne zaman mutlu olmuştum ?. Bunları bilmiyorum ama mutlu olmayı çok isterdim . Benim hayatım hiç bir zaman toz pembe olmadı hiçte olacağını sanmıyorum . İnsanlar bazı sevgilere inanır , güvenir ve o sevgiye bağlanır ben hiç bir zaman sevgi ve duygusunu tatmadım . Ben bir katildim nedenmi çünkü babam öyle hitap ediyordu benim babam öz ve tek kızını katil olarak görüyordu belkide haklıydı neden mi ? Çünkü ben hayata gözlerimi açarken bir başkasınında ilk gözlerini kapatıyordum evet ben daha doğar doğmaz katil olmuştum . Ben hiç sevilmedim genelde dışlanan çocuktum . Belkide sevilmeme sebebim gerçekten "KATİL" olduğum içindir... Ben bu hayatda bütün acıları tatdım babam sağolsun ama bana dem vuran asıl acı beni bir kan davası nedeniyle satması olmuştu bu benim bozgunumdu bu benim gerçeğimdi . Kimse hayatını seçmez benimde hayatımı ben seçmedim ama eğer seçme şansım olsaydı hiç doğmamış dilerdim...

Biraz kendi hayatımın biraz da hayal gücümün karışımı olan bu hikaye sadece öfkemi kusmak için. Hayata daha sakin bakbilmek için tavsiye ederim.

Günlük şeyler

0547*: Kendini çok mu zeki sanıyorsun sen? 0547*: Seni her gördüğümde midem bulanıyor. 0547*: Portakallardan nefret ederim. 0547*: Sen ise en sevmediğimsin. 0547*: Selen'den uzak dur. 0547*: Senin gibi kızlarla takılması hoşuma gitmiyor. ••• ~ Tüm hakları saklıdır ~ Kapak tasarımı: @neslihankara27 ~ Texting ~ Meyve serisi 4 ~ Tek başına okunabilir

ruh ne derse onu yaşarsın

Tema: Hırs, hedef Anafikir: Fazla hırs hedeflerimize engel olabilir. Karakter: Alanur 20'li yaşlarında genç bir kız. Küçüklükten beri hayali iyi bir senarist olmak olan Alanur biraz depresif. Ne istiyor: İyi bir senarist olmak istiyor. İsteklerine nasıl ulaşıyor: Ona inanmayan ve onu desteklemeyen herkesten uzaklaşarak ve bir yarışmaya katılarak hedefine ulaşmaya çalışıyor. Ancak belli bir saat boyunca oturduğu yerden kalkmayınca sonunda olanlar oluyor. Neden böyle davranıyor: İyi bir senarist olmak için senaryo yazmaya çalışıyor ama destekleyen kimsesi olmadığı için depresyona giriyor ve o yüzden depresif davranıyor.

Gitmek sadece bir eylemdir. Unutmak ise koca bir devrim. Unutmak için kaçmayı seçenler aptalık edenledir. Bende o aptalığı beş yıl önce yaptım,kaçmayı seçtim. Ne mi oldu? Hala beş yıl önceki o çıkmaz sokakta takılı kaldım. Bilinmedik bi hüzün var içimde,bir gariplik. Anladım ki,ya ben fazlayım bu ülkede ya da biri eksik... Artık dönme vakti. Kaçtığım duygularla yüzleşme vakti.

Hayat hızlı trene benzer derler. Bazen aşağı inersiniz, bazen doruğa çıkarsınız. Oysa benim hayatımı tanımlamak için hız treni tanımını kullanmak mantık dışı. Benim yaşadığım sefil hayat olsa olsa uçurumdan düşen bir arabaya benzer. Aldığım her nefes beni aşağı çeker ve mutlulukla aramdaki mesafeyi açar.

Hayat herkese adil değildir. Herkes hata yapar. Eğer her şeyin bittiğini düşünüyorsanız çok yanılıyorsunuz. O çarptığınız duvarlardan bile çiçekler filizleniyor. Hayatımızda ölümden başka sona yer vermeden devam eden güçlü insanlar için.

Bu kitap izban için yazılmıştır.