Κοινωνία Stories

Άραγε είναι αυτός ο κόσμος που θέλουμε να ζούμε;

Πήρα τις σκέψεις μου, τις έβαλα σε λέξεις... κι όταν γίνανε γράμματα πάνω στην οθόνη, όταν πήραν μορφή, απέκτησαν νόημα. Ολοκληρώθηκαν και μπήκαν σε τάξη, χωρίς να τριγυρνούν στο κεφάλι μου σκορπώντας την σύγχυση. Κι ένιωσα... μια εκτόνωση, μια απελευθέρωση που αναζητούσα εδώ και πολύ καιρό· τη σιγουριά πως ξέρω τι συμβαίνει εκεί μέσα, πως δεν κάηκαν όλες οι μονάδες μετά τις πανελλήνιες, πως κι αν δεν ξέρω τίποτα, μπορώ τουλάχιστον να σου πω πώς νιώθω. Ακόμα κι αν δεν ρίξεις μια ματιά, σου προτείνω να κάνεις το ίδιο, ανεπιφύλακτα.

Κι όμως φίλε μου, αυτή είναι η αλήθεια. Αλληλεγγύη δεν υπάρχει, δεν το βλέπω ,δε το ζω - τουλάχιστον όπως εκεί Εκεί που; Εκεί στο γηροκομείο στο οποίο εργάζομαι. Εκεί που βλέπω το γνήσιο και αυθεντικό ενδιαφέρον των ανθρώπων για το διπλανό τους. Εκεί που όλοι είναι για έναν Τι και αν η όραση τους δεν είναι εξαιρετικά καλή και χαρακτηρίζεται ως μέτρια; Τι και αν δεν μπορούν να περπατήσουν; Τι και αν ; Τι και αν; Το πόρισμα είναι ένα : Συμπεριφέρονται ανθρώπινα. Συμπεριφέρονται ως άνθρωποι. Γνωρίσματα συμπόνιας ,τρυφερότητας και αγάπης που εκλείπουν από την υπόλοιπη κοινωνία , εδώ στο γηροκομείο υπερτερούν και κυριαρχούν Ποιά είναι η διαφορά που έγκειται στην κατάσταση αυτή; Τι αναδιαρθρωση άραγε υφίσταται στην κοινωνια μας σήμερα και αλλοιώνονται κάποιες θεμελιώδεις αξίες και ιδανικά; Θα μπορούσαμε να πούμε πως κατ ανάγκην ασχολείται ο ένας ηλικιωμένος με τον άλλο; Από απλη περιέργεια ; Ούτως ώστε να κυλάει κάπως η ώρα μέχρι το δεκατιανό, το μεσημεριανό και τον ύπνο; Μπά ,όχι , με βεβαιότητα όχι. Η σκέψη αυτή αδικεί τους ανθρώπους αυτούς που χαρακτηρίζονται από μια ουσιαστική διαφορ

Σε μια κοινωνία όπου η καχυποψία, ο ανταγωνισμός ,οι ανακρίβειες και οι διαμάχες ολοένα και αυξάνονται, ακόμη και η έννοια της ευγένειας αντικαθίσταται από την πονηριά