Ղազարենց Stories

կում տուր սիրո հում ջրերից մի բույլ կրակ մոխիրներից թռիչքներից ' ազատացում կտուրներից տուր բարձրություն մի բեռ տուր ինձ հառաչանքից մի սեպ' խրված ուժեղ բազկիս մի գառ սիրիր մատաղացու փշրիր սիրո ՀԱՎԱՔԱԾՈՒՆ մի կում ջրից ինձ հարբեցրու հողից մի ծիլ ինձ տուր ուտեմ սովից լույսի թող ազատվեմ մեկ քեզ տուր 'ինձ ազատեմ....

ուղակի մենք նման ենք. ես ասում եմ որ գեղեցկությունը պիտի լինի միայն շշուկով ու նա սկսում է շատ բարձր լռել. ես ասում եմ, որ ծնկելը զուր է,որ պետք է քայլել , բայց կանգնած, ու նա սկսում է նվագել աստղերի վրա, վազելով մի աստղից մյուսը . նա գիտի , որ ցուրտը գրկվելու համար է . ու միշտ ինձ համար ձմեռ է բերում. նա գիտի որ աչքերը հոգու հայելին են ու' չի վարագուրում. Ես տվել էի նրան իմ գետում լողացող նավակի մի թին' իմանալով որ կինը չարիք է նավի վրա, ու մենք թիավարում ենք ալիքների մեջ . ու մենք հավատում ենք որ ափ դուրս կգանք ' որովհետև մենք սիրում ենք հավատալ հեքիաթների. Ուղակի մենք նման ենք. .. Ուղակի մենք դեռ սիրում ենք հեքիաթը. Ուղակի նա իմն է Ես ուղակի նրանը....

գազանը վստահ է ատամն է ցույց տալիս արյունը սառում վախը վրա գալիս ու ձյունը հալվել է մաքուր չէ ձյունը էլ հալվել պղտորվել է գազանի տաք շնչից երեսը հաստացել,ամրացել,բթացել է վազանի հայացքից'հայացքն իր թափանցել է վերևից'ամպերց դատաստանն իր առած գազանին պինդ գրկած հայացքը քարացել է

...քանի դեռ շունչը խռպոտ չի դարձել քանի անթիվը չափով չի չափվել քանի քանիսը հարց է ու ոչ թիվ ու քանի միտքը տաղտուկ չի ծնում քանի վերևից ընկնում են ներքեւ այլ ոչ թէ ցածրից վարև են ընկնում քանի քայլելիս հաճախ սայթաքում ու ծնկի գալիս նայում ենք երկինք (և ոչ թէ վերքին) քանի ժպտում են դեռ մայրամուտին քանի կա առիթ գրկելու քամին քանի կա սպասում,ու խոստոմ տված' մայրամուտը քեզ այգ է խոստանում...

Անպայման կգտնեն իրար Իմ սիրտն ու քո մտքերը Կնստեն լեռներում և իրար Կժպտան իմ սիրտն ու քո մտքերը Կլինեն մեկ լուռ ,մեկ օտար Մեկ իրար կարոտած բարեկամ Կթաղծեն մերթ լուռ ու խոնարհ Մերթ թախծոտ աչքերով կժպտան Կլինեն ամպերի եզերքին Իմ սիրտն ու քո մտքերը Կհասնեն երազիս(դ) բարձունքին Քո սիրտն ու արդեն իմ ...