Armoede Stories

"Fatou?" Fluister ik zacht tegen mijn zus, "waarom doen vrouwen alles wat mannen hen opdragen?" Ik hoor mijn zus diep zuchten. "dat is gewoon zo, Isatou, zo hoort het nou eenmaal" "maar...." begin ik. "Ga slapen, houd je voortaan maar met belangrijke dingen bezig." onderbreekt ze me. Met een zucht draai ik me om, belangrijke dingen, denk ik bij mezelf, waarom is dit niet belangrijk?

'Ben je nog niet ingestapt meisje?' Een deftig geklede heer liep de krakende traptreden af en keek nog eens met een bevuild gezicht naar de omgeving en glimlachte gemaakt. Hij had een donkerblauw uniform aan met glinsterende zilveren knopen. Verder een wit gepofte broek met gedetailleerde gouden lijnen en zwarte laarzen. Zwarte laarzen.. Waarschijnlijk had hij zijn echte schoenen in het paleis gehouden om zeker van te zijn dat deze niet vies zouden worden, dacht ik. 'Nog niet,' sprak ik zachtjes, bang om iets verkeerds te zeggen en weer terug te moeten naar de kerker, zoals ik zelf al jaren zei... Xellia woont haar hele leven in de sloppenwijken van Oblivion, een land dat voor de rijke een schaakstuk is voor handel. Het land lijd aan een nooit eerder vertoond virus, dat zich als druppels verspreid en zich in grote aantallen aanneemt. De koning moet consequenties nemen en drukt zijn stempel op het besluit van zijn adviseurs. Niet bij nadenkend dat hij wellicht zijn eigen ondergang getekend heeft..