Bayrak Stories

"1" İnsan doğar, yaşar ve ölür. "2" Bazı insanlar yaşarken ölür. "3" Bazıları ise başkaları yaşayabilsin diye ölür. "4" Karşımda şınav pozisyonunda olan alplerimde gözümü gezdirdim Hepsi birbirinden cesur birbirinden deli birbirinden gözü kara olan alplerim. "5" Onlar başkaları rahat nefes alsın, huzurla başlarını yastığa koysunlar diye canlarını ortaya koyanlar "Kaç oldu asker" diye gürce bağırdım "Sıfır komutanım" hepsinin gür sesi karargahı inletirken çektikleri 186'cı şınavdalardı aslında fakat her sorumda aynı cevabı almam yüzümde ufak bir tebessüme sebep oldu. Şimdi sizler bizim kim olduğumuzu merak ediyorsunuzdur. Bizler görünmeyen bilinmeyen hiç duyulmamış olanlarız Bizler ALPLERİZ ASTEĞMEN EMİN USLU TEĞMEN RÜZGAR DOĞAN TEĞMEN GALİP YILDIZ ÜSTEĞMEN HİLAL KİRMEN ÜSTEĞMEN OĞUZ SUSKUN KIDEMLİ ÜSTEĞMEN BİGE SAVAŞÇI VE BEN YÜZBAŞI ARCA ÜLGEN Bizler Alp timiyiz TSK'da bulunan en iyi ilk 3'te olan ordunun bilinen korkusuz Alpleriyiz

şehitlerimizin mekanı cennet olsun

Bal sultan. Ünvanların ünvanı derler. Rivayete göre bu ünvanı taşıyan kişinin başka bir ünvanı taşımaya ihtiyacı yoktur. Söylendiği zaman ne söyleyenin söylemeye ne de duyanın duymaya doyamadığı bir hitaptır. Güzelliği ve zekasını annesinden alan, dirayet ve cesaretini babasından alan Zeynep Umay BORATAV. Kalbi kırık, boynu bükük yetim Zeynep. Ailesinden ve vatanından başka kaybedecek bir şeyi olmayan Baran ALKAN. Ailesi ve vatanının yanında artık sevdiği kadın içinde mücadele edecek olan Baran. Polis Özel Harekatta görevli Komiser Baran ALKAN. Her damla yağmurda sen varsın bal sultan Her tüten dumanda yine sen bal sultan.

Konusu: Eftelya Naz Öztürk... Güçlü durmaya çalışan ama geçmişin acılarıyla derin yaralar almış genç bir doktordur. İstanbul'daki düzenini ve anılarını geride bırakıp Diyarbakır'da yeni bir hayata başlamak üzere yola çıkar. Geçmişi unutmak, acılarını geride bırakmak isterken... Bir uçak yolculuğunda, yanına oturan o kaba ve umursamaz adam, tüm huzurunu yerle bir eder. Ama o adam, kaderin Eftelya'ya yazdığı yeni hikâyenin baş kahramanıdır: Hayatına yepyeni bir sayfa açmak isterken, kader ona geçmişin değil, geleceğin en zorlu sınavını sunar. O adam: Yüzbaşı Alparslan Karakurt Kuralcı, vakur, görevine bağlı,soğuk, sert ve ukala bir adamla yaşadığı tartışma, sıradan bir tesadüf gibi görünse de... Aslında bu karşılaşma, kalbinin ilk sınavı olacaktır. duygularını göstermeyen bir asker... Ama içinde fırtınalar kopan, sadece vatanına değil, sevdiği her şeye ömrünü adamaya hazır biri... Bir çatışmada yaralanarak Eftelya'nın çalıştığı hastaneye getirildiğinde, yolları ikinci kez kesişir. Ne var ki her karşılaşmaları, ya laf dalaşına ya da kalpleri susturamayan sessizliğe dönüşür. Aralarında sürekli bir çekişme, inatlaşma ve didişme vardır. Ama en derinlerinde aynı savaş yaşanmaktadır: Aşk ve inkar... Eftelya'nın yaralı kalbine umutla dokunan adam, Alparslan'ın zırh gibi ördüğü duvarları sarsacaktır. Ama Alparslan için bir kadını sevmek, vatan kadar kutsal, bir o kadar da tehlikelidir. Çünkü o, sadece sevmeyi bilmez... Sevdiğini de vatanı gibi sahiplenir. Eftelya ve Alparslan'ın hikâyesi, kalple yemin arasında bir savaşı anlatıyor. Peki bir asker, sadece vatanı için değil... Bir kadın için de canını feda eder mi?

Asker Kurgusu

Atmacaların çoğu zaman kartallara dahi saldırdıkları söylenir... Atmaca timiydi onlar, en büyüklerin dahi başını kesip alan timdi. Komutanları yüzbaşı Alparslan Karadağ, kalpsiz bir adamdı. Fazla otoriter ve dediğim dedik biriydi. Onlara bir görev gelmişti, hepsini şaşkına uğratan bir görevdi. Göreve yabancı asıllı bir komutan da katılacaktı. Adıyla sadece kendi ülkesini değil, dünyayı dahi titreten bir adamdı. Xavier Salamon, düşmanlarının korkulu rüyasıydı. * "Olur da düşersem hilal uğruna, Bağrına taş bas da ağlama Şehitlik atamdan yadigâr bana Ağıtlar yakma, anam"

"Yolun ay yıldızlı bayrağımızın ışığı ile aydınlansın, kızılcığım." Bunlar babamın son sözleriydi. Gözlerimden sicim gibi yaşlar yanağımdan aşağıya usulca akarken titreyen ellerime baktım. Ellerim kan içindeydi. Onların kanı... Anne ve babamın kanı... Bedenimi bir titreme krizi esir alırken anneme doğru eğildim. Henüz üniformalarını bile çıkartamamışlardı. İkisinin de yeşil kamuflajları kan lekeleri ile kaplıydı. "Anne," Dedim çatallı, kuru bir sesle. Ardından gözlerim babama döndü. "Baba..." Bu gerçek değildi. Gerçek olamazdı. Gerçek olmamalıydı. "Ambulansı aradım, gelecek! Beni bırakmayın, ne olur!" Annem, son kalan gücü ile zorlukla elimi tuttu. "Kızım..." Acı çekerek döküldü bu kelime onun dudaklarından. "Biz... Biz seni çok seviyoruz... Unutma..." Başımı annemin göğsüne yasladım ve hıçkırıklarımı serbest bıraktım. "Anne, baba... ben sizsiz yapamam. Yaşayamam..." Hıçkırıklarım artarken annemin nabzı yavaşlıyordu. "Vatan için can feda. Bu... Bu ölüm değil, kızılcığım. Bu şereftir." Onlar benim annemle babamdı. Benim savaşçı ailemdi. Türk Askerleri'ydi. Ailemi benden alan o kansızlardan nefret ettim. Beni on iki yaşımda kimsesiz bırakan o hainlerden nefret ettim. Sen kimsesiz değilsin, Asel. Diye bağırdı içimden bir ses. Ailen bu aziz vatan için şehit oldu. Göklerde süzülen Al Bayrak, onların kanıyla bugün yeniden yıkandı. Tıpkı bu topraklar için şehit düşen her asker gibi. Sen kimsesiz değilsin Asel, şehitler kimsesiz değildir. Şehitler kimsesiz değildir. Vatan kimsesiz değildir. Ben kimsesiz değildim. Şehit kanına bulanan Al Bayrak benimleydi. Anne ve babamın uğruna şehit olduğu bu aziz vatan benimleydi. Çöktüğüm yerden kalktığımda elime odamda, yatağımın baş ucunda asılı olan Türk Bayrağı'nı aldım. Evimizin balkonuna çıktım. Gözlerimden akan yaşlara rağmen o bayrağı gururla ba