carollietje
Wanneer Elena Lars ontmoet, lijkt hij alles wat zij nog niet durft te zijn: zelfzeker, knap, onmisbaar. Hij ziet haar, benoemt haar, kiest haar en alleen haar. Ze valt niet alleen op hem, maar op de rust die hij haar belooft.
Langzaam verschuift die rust in controle. Haar woorden worden aangevuld, haar keuzes bijgestuurd, haar grenzen herleid tot overgevoeligheid. Wat hij haar geeft aan zekerheid, neemt hij tegelijk weer af. Ze leert zichzelf te zien door zijn ogen, en verliest onderweg haar eigen stem.
Weggaan blijkt geen bevrijding maar moeilijk pad met veel obstakels. In de leegte die volgt, blijft hij aanwezig: in haar reacties, haar angsten, haar zwijgen. In nieuwe relaties herkent ze zichzelf als kopie van wat hij haar heeft aangeleerd. Zijn patronen leven voort in haar lichaam, niet in haar wil.
Herstel is geen terugkeer naar wie ze was, maar een moeizaam leren bestaan zonder handleiding. De vraag is niet of ze hem loslaat maar of ze zichzelf opnieuw durft toe te eigenen.