Eraserheadsseries Stories

Kahit gaano pa kapositibo ang isang tao, darating at darating pa rin ang panahong malulungkot siya. Walang nakakatakas sa rehas ng lungkot. You can never be too happy in this life. Madali lang ngumiti pero hindi madaling maging masaya. Mahirap pilitin, siguro nga ay hindi ko kailangang umiwas. Hindi naman ako ganoon kabait pero bakit dumating ka? Tinuruan mo akong maging masaya sa pagiging malungkot. Hanggang sa unti-unting ikaw na rin ang naging dahilan para palagi akong maging masaya. Hindi ko inakalang aabot din pala sa mata ang mga tipid na ngiti ko ng dahil sa iyo. Nakakatakot lang sumugal dahil baka isang araw malaman ko na hindi naman pala ako ang dahilan ng bawat ngiti mo, malay ko nga na baka hindi ako. Paano pala 'pag nawala ka? Malilimutan ko na rin bang maging masaya?

Maniwala kang minsan na akong nagmahal ng isang kolehiyala. Siyempre nagsimula sa pagiging magkaibigan, napuno nga ako ng pag-asa pero madamot talaga ang tadhana, hanggang doon lang pala ang kaya niya. Anong magagawa ko kundi ang maghintay. Paano ko magagawang umamin sa harapan niya kung mas astig pa siya sa akin? Hindi naman sa takot akong makatanggap ng suntok at sipa mula sa kaniya, kaya ko 'yong indahin. Duwag lang talaga akong makatanggap ng sagot na 'hindi' at tanggihan niya. Hulog na hulog na ako. Masakit mang isipin pero kailangan pa ring tanggapin. Basta ako mahal ko siya, kahit ba pare lang ang turing niya sa akin at hindi bilang isang lalaking mag-alalay ng pagmamahal sa kaniya. O diyos ko! Ano ba naman ito?