Evarkadaşı Stories

Google'a girmiş ve gizli sekme ihtiyacı duymadan Minho'nun hesabına geçmiştim. Acaba fazla mı rahat davranıyordum, belkide Minho o kadar yumuşak biri değildi.

Karakolların her zaman daha hareketli yerler olduğunu düşünürdüm. Ama karakol oldukça sakindi. Hatta bir ben vardım kocaman salonda. Bir de giren çıkan bekçiler. Bakıp koridora devam ediyorlardı. Derken ev arkadaşımı içeriye götüren polis bana doğru geldi. "İçerideki adamın nesi oluyorsun?" "Ev arkadaşıyım." başka bir cevap versem o ciddi yüz ifadesi yumuşamazdı sanırım. Kahkaha atmamak için zor duruyor gibiydi. "Siz gençler ne kadar farklı şeyler türetiyorsunuz böyle ya!" Allah Allah çekerek başını çevirdi ve gülüyordu. "Neyse küçük hanım arkadaşın... ev arkadaşın bu gece buralı. Sen onsuz dön eve." arkasını dönmüş giderken seslendim. "Arabanın anahtarını bari verseydiniz." "Oldu kızım bir de seni içeriye almak zorunda kalalım."

"Aynı evde iki yabancı, bir yanda geçmiş, bir yanda gelecek... Kalp mi kazanır, mantık mı?" Üniversite hayaliyle İstanbul'a gelen Damla, hayal ettiği hayatla karşılaştığında sokak lambaları kadar yalnız hisseder. Ne yurdu çıkar, ne de kalacak bir yer bulabilir. Son çare olarak kuzeni Burak'ın evine gider... ama evde bir kişi daha vardır: Eren. Tıp fakültesi son sınıf öğrencisi, sessiz, ciddi, ama dikkat çekici biri. Damla içinse sadece bir ev arkadaşı... şimdilik. Üç farklı karakter, bir ev, ortak bir mutfak ve paylaşılan geceler... Damla, bu evde sadece kalacak yer değil; yeni duygular, unutulmuş hisler ve belki de kendini bulacaktır. Ama soru şu: Aynı çatı altında yaşamak, kalpleri yakınlaştırır mı? Yoksa sadece sınırları mı zorlar?