Gemç Stories

Bazen hiçbir yere ait hissedememek, en keskin yalnızlıktır. Sanki dünya dönmeye devam ederken sen, kendi gölgenin içinde asılı kalırsın. İnsanlar konuşur, güler, koşar, nefes alır... ama senin sesin hep bir yankı gibi gelir kendine. Kendini duyarsın, ama kimse seni duymuyordur. Böyle anlarda, her şey bir adım uzağındadır. Bir kahve fincanı, bir pencere, bir nefes. Elini uzatsan dokunacak gibisindir ama arada ince bir cam vardır - görünmeyen, ama soğuk. Ve o cam, seni hayattan ayırır. Görürsün ama hissedemezsin. Sarya da kendini hep böyle hissederdi. Kalabalığın içinde bile yalnız. Derslerde, otobüslerde, hatta rüyalarında bile... bir parçası hep dışarıda kalırdı. Kendi içinde taşıdığı sessiz bir sürgün gibi. Belki bu yüzden aynaya baktığında, sadece yüzünü değil, içinde saklı kalmış o eksikliği de görürdü. Gözlerinde kehribarın sarısına çalan bir ton vardı - sıcak ama kırılgan. Ve o gözler, hep bir hikâye anlatmak isterdi. Ama kimse dinlemezdi.