Gençyetişkin Stories

Kırılganlığıyla savaşmayı çocuk yaşta öğrenmişti Verda. Kendini saklamayı, duygularını susturmayı, güvenmemeyi. Ama o sabah, metro koltuğunda bulduğu defter, onunla konuşuyordu. Yazılar, çizimler...Her şey fazlasıyla tanıdık ve fazlasıyla tehlikeliydi. Aras, kelimeleri seçerken dikkatliydi. İz bırakmak istiyordu, görünmeden. Planları vardı, kusursuzdu. Ama kusursuzluk, bazen bir çift gözle bozulurdu. Bu hikâyede biri iz sürüyor, diğeri saklanıyor. Ama hiçbir şey göründüğü gibi değil. Ve bazen, bir defter sadece yazmaz... açığa vurur

İstanbul'un karanlık sokaklarında işlenen seri cinayetler, adaletin sınırlarını sorgulayan bir kovalamacaya dönüşür. Başkomiser Cevdet, hem bir katili yakalamaya çalışırken hem de kendi karanlık geçmişiyle yüzleşmek zorunda kalır. Kapanmayan izler, sadece suçlulara değil, Cevdet'in ruhuna da kazınmıştır.

Yavaş adımlarla kimin etrafında toplandıklarını anlamak için kalabalığa doğru yaklaştım. O çokbilmiş sesi duyduğumda kafamdan aşağı kaynar sular boşaldı. Bilmiş ses tonuna bir tutam da egoistlik eklenmiş muhabirlere birşeyler anlatıyordu. "... tabi gıda tüketimini sağlıklı bir boyuta taşımak için hazırladığımız bu projenin çok ses getireceğine inanıyoruz. İnsanlara örnek olacak bu proje kısa süre içinde kalp damar hastalıklarına neden olan yağlı yemek tüketimini azaltacak ve tıp alanında önemli bir yer kaplayacak." Manyak adam gerçekten sağlıklı yemeklerle kafayı bozmuştu. Şimdi sen görürsün benimle uğraşmak neymiş. Elimde buruşturduğum fişi açtım ve yanına giderek elimi omzuna koydum. Boyu fazla uzun olduğu için parmak uçlarına kalkmak zorunda kalmıştım. Minik bir hesaplama hatası. Bozmadan gülümseyerek elimi koluna indirdim. "Ödedim hesabı tatlım hadi gidelim. İddiayı kaybettim diye yedi hamburger de yenmez ki," dedim yediyi vurgulayarak. Beni yanında görünce gözleri şaşkınlıkla açıldı. Şaşkınlığın yerini kısa sürede sinir aldığını elimin altındaki gerilen kol kaslarından anlamıştım. Ama umrumda mıydı? Hayır. Fişi kameraların göreceği bir açıyla tutarak "Yanlış anlama parasında değilim de miden bozulur diye... Aaa muhabirler var, böldüm mü?" dedim sahte bir şaşkınlıkla. " Kusura bakmayın dalgınlığıma geldi. Bu kısmı yayınlamayın sakın. Neyse siz devam edin. Ben seni hemen şurada bekliyorum." dedim sinsi bir sırıtmayla. Üstüne bir de göz kırptığımda sinirden kıpkırmızı oldu. Kudur. Çok bilmişi muhabirlerin yanında bırakarak oradan koşarak uzaklaştım. Burada her an beni öldüre bilirdi. Hanedanı Ali Feride ile uğraşan herkes bir gün bunun hesabını verecek.

Hayatımız o kadar garip ki... Önceden küçük gördüğümüz veya önemsemediğimiz şeyler, zaman geçtikçe hayatımızın merkezine yerleşebiliyor. Korktuğumuz veya kaçtığımız tüm yaralar, yüzleşmemiz gereken en önemli dostlarımız hâline gelebiliyor. Çünkü zaman geçtikçe geride bıraktığımız enkazlar, kaldırılmayı bekliyor. Ancak o enkazlar, bazıları için bir umutken, bazıları için de umutların tükendiği son yer olabiliyor.

UMARUM BEĞENİRSİN...

At 21, Elif embarks on a thrilling journey as she moves from her small town to the bustling city, filled with excitement and uncertainty. "City Chronicles: Elif's Journey" follows Elif's experiences navigating university life, artistic ambitions, social media adventures, and personal relationships as she strives to find her place in a new environment. Each chapter offers an intimate glimpse into Elif's inner world, capturing the highs and lows of her quest for self-discovery and fulfillment. This series provides a heartfelt and inspiring look at the challenges and triumphs of young adulthood, resonating with anyone facing similar struggles in their own lives.

Yıllar önce üzerine bırakılan bir mont... Öncesinde birleştirip sonrasında ayrılan hayatlar.. İYİ OKUMALAR.

O yakışıklı. O uzun. O kibar. O saygılı. Ve o benim olacak, öyle yada böyle..

Yaşam, tutamayacağım sözler vermemekti. Anı ellerimde sıkıca tutmak ve her nefesimde özgürlüğümden emin olmak... Biliyordum, aivaların en büyük yanılgısı, zamanın kendilerine ait olduğunu sanmaktı. Ama ben en başından beri farkındaydım. Ölümün kaçınılmazlığının, unutulmanın kaçınılmazlığının. Ne var ki kulağıma fısıldanan masallar koca bir yalandan ibaretti. Onlar, olduğumu sandığım kişiyle arama mesafeler koymuş, umut denilen o kısa soluklu hayale tutunmam için beni kandırmışlardı. Oysa umut, yalnızca bir yanılsamaydı, göz kapaklarının ardına sıkışmış bir anlık huzur sanrısından ibaretti. Ve şimdi sadece sararmış, eski bir parşömen gibi buruşturulup atılmış hissediyordum. Bir zamanlar ölümden korkarken şimdi ölümü düşlüyordum. Bana ait olduğunu sandığım bu diyar, aslında her şeyi almıştı benden ancak yine de hâlâ korkuyla çarpan kalbimin sızısıydı. "Elveda Faylina," diye fısıldadım dolu gözlerimle. Elveda yaşanabilecek en güzel yer...