Hafızakaybı mga kuwento

Tanrıya yalvardım o gece, uyuyana kadar. Yalvardım ona, bana yardım etmesi için. Köşeye sıkışmıştım, kaçacak yerim, sığınacak başka bir evim yoktu. Yalvardım o gece, her şeye rağmen dimdik ayakta durabilmek için. Özür diledim ondan, başıma gelenler nedensiz değildi belki de. Belki de bir cezaydı. Belki de kendimi affettirmem gerekirdi. Dua ettim tüm gece her şeyin yaşanmamış olması için, her şeyi unutabilmek için... Uyarı!!!Kitabın bazı bölümlerinde şiddet içerikli ögeler bulunmaktadır.

geçirdiği trafik kazası yüzünden hafızasını kaybeden Verda uyandığında evli olduğu gerçeğiyle yüzleşir ve bunu kabullenemez.Bu çıkışı beklemeyen Göktan uzun uğraşlar sonucu olayı zamana bırakır ve kabuğuna çekilir.Ve kısa bir ara vermeyi düşünürler.Sizce Verda bu olayı kabullenebilecek mi yoksa her şey için çok mu geç?

Tanrılar terk etti. Adalet sustu. Miraza'da yaşayan herkes ya köle, ya da gölgede saklanan birer hayal. Ama bir göz var... her şeyi hatırlayan, bekleyen, izleyen. Ve belki de... seni uyandıracak olan.

Okyanusun ortasında, göğe uzanan bir fenerin tepesinde bir adam uyanır. Ne adını hatırlar, ne geçmişini. Ama kalemi nasıl tutacağını biliyordur. Ve yazının içinde bir yerlerde saklanan bir şey onu çağırmaktadır. Pharos I, hafızanın kıyısında gezinen, gözetimin gölgesinde soluk alan bir yolculuktur. Burada ışık, bir merhamet değil; bir silahtır. Sanat, seçimle değil, izinle var olur. Ve rüyalar-artık kimsenin değildir. Yazmak, onun için bir direnme biçimi. Ya da sadece, kendi gerçeğinde kaybolmamak için son bir çaba. Pharos I, hatırlamanın bazen yazmaktan daha keskin bir eylem olduğunu anlatan karanlık bir distopyadır. Bu, bir yazının değil, bir varoluşun hikâyesi.