Kavuşamamak mga kuwento

Onu gerçekten tanımıyordum. Karşımda sanki her şeyini bildiğim her anımı geçirdiğim ama tanımadığım bir yabancı vardı. Öylece birbirimize bakıyorduk.. Zaman geçiyordu, hala kuşlar uçuyor insanlar bir yerlere yetişmeye çalışıyordu ama ben iki çift göze baka kalmıştım. Tıpkı o gün ki gibiydi her şey.. Değişen tek şey zamandı ve bir de ben. Kaç dakika öylece baktım bilmiyorum?, kaç dakikalığına durdu zaman? Kafamı çevirdim usulca, bir şekilde hep çevirirdim kafamı zaten, mecburdum... "Hani geçmişti?" dedim kendi kendime. "Hani artık görsen yolunu çevirirdin?". Çaresizce yutkundum ve yürüdüm, elimden fazlası gelmedi çünkü. Geçmiyordu ama alışıyordu insan. Ne kadar tuhaftı insan bir zamanlar meftunu olduğu iki çift göz ve bir bedene bir yabancı gibi bakabiliyordu uzaktan bazen..

Have you ever had a moment where you said "I wish"? Could it be that moment actually saved you from the biggest disaster? Maybe the one you couldn't be with would have ruined you... And maybe that tear was a sign of a miracle. This piece tells how regrets can actually turn into salvation. Read it once... maybe your own "I wish" will no longer feel like a burden.

Şiir demek ne gelirse içinde onu yazmaktır bazen yaşadıklarından bazen gelenlerden alıntılardır...