Kayboluş truyện

Hissettiklerimi yazıyorum. Bazen sessiz bir gecede. Bazen aydınlık bir sabahta. En güzel sözler gün doğumunda doğar. En güzelleri gün batarken tutulur.

Zaman, bir dervişin avuçlarında tuttuğu kum taneleri gibi akıp giderken, insan ruhu bu sonsuz akışın içinde kendi yankısını arar. Kimi bir şairin mısralarında, kimi eski bir taşın üstüne kazınmış yazılarda, kimi de rüzgârın bilinmez diyarlardan getirdiği fısıltılarda bulur kendini. Ama herkesin içinde, ismini koyamadığı bir özlem vardır; bazen bir baharın kokusunda, bazen bir eski anının gölgesinde saklanır. Benim hikâyem de böylesine derin bir özlemin içinde başlar. Ne başlangıcını net olarak hatırlayabiliyorum ne de bu özlemin ilk ne zaman içime düştüğünü. Ama bildiğim tek şey, içimde taşıdığım bu duygunun bir dalga gibi zaman zaman yükselip beni içine çektiği. Tıpkı eski bir şehirde kaybolmuş bir yolcu gibi, bazen tanıdık bir anıya dokunuyor, bazen ise hiç bilmediğim bir hatıranın kıyısına vuruyorum. İnsan, ruhunun derinliklerinde yolculuk yaparken, bazen kelimelerin bile anlatamayacağı duygular içinde bulur kendini. Sanki yüzyıllar öncesinden gelen bir ses, kalbinin derinliklerine fısıldıyormuş gibi... O sesi dinlemeyi öğrendiğinde, içindeki yalnızlığın bir anlam kazandığını fark edersin. İşte benim yolculuğum da böyle başladı; seslerin, sezgilerin ve zamanın ötesinden gelen fısıltıların peşinden giderek. Bu hikâye, sadece kelimelerle yazılmış bir anlatı değil. Bu, ruhun bir arayışıdır. Kimi zaman suskunluğun içinde yankılanan bir çığlık, kimi zaman ise geceye karışan sessiz bir dua... Ve ben, bu satırları kaleme alırken, aslında kendi içimde bir ışık arıyorum. Eğer bu satırlarda kendinizden bir parça bulursanız, bilin ki aynı yolculuğun yolcusuyuz.

Sadece birkaç saniyeni ayır ve yalnızlığıma ortak ol hadi.