Klatka Stories

Kolejny wiersz mojego autorstwa, dalej amatorsko, dalej depresyjnie.

Nie nazwę się poetką, bo dla prawdziwych byłoby to obrazą. Ot, tak sobie piszę. Raz płytko, a raz zanurzam się głębiej. W jednym wierszydle mówię o miłości, w innym o cierpieniu. Raz krzyczę, raz szepczę. Zdarza mi się też łzy uronić. Chronię i zadaję rany, resuscytuję i wbijam nóż w serce. A tu się otwieram, powierzam to wam. Bo nikt słuchać nie chce więcej. A może po prostu mówię zbyt cicho, by ktokolwiek mógł usłyszeć.

Zdarzyło Ci się nieść na barkach więcej niż jesteś w stanie unieść, a przez to często upadać? Paradoksalnie, potrzebować kogoś bliskiego, a jednocześnie kurczowo trzymać się swojej samotności? Młoda dziewczyna po śmierci matki traci wszystko, a w zamian otrzymuje nową rodzinę i nieokrzesanego sąsiada, którego stara się nie dopuszczać do siebie, usilnie wmawiając sobie, że to zły człowiek, bez szans na wyrwanie się z okrutnego miejsca w jakim teraz mieszka. Nie wie tylko, że z chłopakiem łączy ją więcej niż może sobie wyobrażać, a zwłaszcza, że nigdy się nie poddaje. Jak sam powiedział ,,Słuchaj jeśli masz cel i okazję jedyną w życiu, by ziścić każde swe marzenie, chwilę która wszystko zmieni - chwytaj ją".

Prawdziwa miłość