FleurLampo
Kira zat aan de keukentafel, haar potlood krassend over het schetsboek dat voor haar lag. De kamer was stil, op het zachte getik van haar potlood na. Thomas kwam binnen, zijn jas nog aan, en legde zijn telefoon op tafel zonder haar aan te kijken.
"Ga je nog eten?" vroeg hij, zonder veel interesse.
Kira keek op, maar zei niets. Roos liep langs met haar telefoon in haar hand, scrollend door berichten, en gaf Kira een vluchtige blik. "Je moet straks je kamer opruimen, hè," mompelde ze, alsof het haar meer stoorde dan haar dochter.
Kira voelde een knoop in haar maag. Ze slikte haar woorden in en bukte weer over haar tekening. Niemand zag haar, niemand vroeg hoe het met haar ging.
De stilte werd enkel verbroken door het geluid van Roos' lach van een filmpje op haar telefoon. Kira ademde diep in en dacht: misschien vindt iemand haar ooit wel belangrijk genoeg om naar te zoeken.