Nihilisme Stories

Le néant est la plus grande crainte des hommes...

A story that takes place inside the book, where you have a dialogue with a nihilistic old man who has discovered that he is in a fictional story.

Bagaimanakah rasanya menjalani hidup sejak lahir di ruangan yang sempit, gelap, lembap, bacin, dan menyedihkan? Mungkin saja menakutkan, mengenaskan, atau memilukan. Namun, semua itu kemungkinan hanya bisa dipahami betul oleh orang yang sebelumnya mengetahui ruang hidup yang lebih baik, lebih bebas, lebih indah. Bagaimana halnya apabila kita hidup di ruangan semacam itu sejak awal mula dilahirkan? Tentulah kita tak memiliki pembanding antara ruang hidup yang menyenangkan dan tidak menyenangkan. Apalagi apabila kita dilahirkan dengan keadaan yang tidak lengkap-setidaknya menurut parameter manusia pada umumnya-tak memiliki penglihatan, tak memiliki pendengaran, dan tak bisa berbicara. Katakanlah, kita dilahirkan di ruangan sempit itu, ruangan yang tidak menyenangkan itu, dalam keadaan buta, tuli, dan bisu. Kiranya apa yang akan kita pikirkan? Akankah kita tetap bisa melihat? Akankah kita tetap bisa mendengar? Akankah kita tetap bisa berbicara? Semua itu mungkin saja.

Andreas selalu berfikir untuk bisa mengakhiri hidupnya di dunia ini, namun sebuah plot twist terjadi: Ia jatuh cinta kepada seorang gadis bernama Rani. Hari-harinya jadi berubah sekian derajat, Ia berfikir untuk tetap bertahan sekali lagi demi Rani hingga suatu petaka terjadi, apakah Andreas masih tetap berharap akan mati nanti sore? Pertanyaan, "apakah Andreas masih tetap berharap akan mati nanti sore?" adalah inti pertanyaan yg akan dijawab oleh keseluruhan isi cerita ini.

Zakiyah rêve d'Angleterre, Allan de savoir quoi faire. Elle ne parle pas français et lui ne parle pas beaucoup. Ils étaient dans le même wagon le jour de l'attentat.

Le présent recueil n'est pas un journal intime, il ne vise une datation d'évènements particuliers, mais à penser le réel, par fragments de poésie. Si ces "brouillons" sont riches de métaphores, ce n'est pas par choix, le verbe détourné était peut-être pour moi l'antidote d'une terrible mise à nu. Cette année a été exceptionnellement difficile par ses écumes d'attachement et de détachement, que la fiction ne put souvent guérir. Ma décision d'offrir ces pages est prise par un désir de briser un masque incorrectement forgé par certains, ou de donner un avant-goût d'une prochaine œuvre où c'est la fiction qui règnera en maître. Ma course effrénée vers Plutus avait été aussi épineuse que solitaire. Pourquoi écrit-on si ce n'est pour panser un réel qui ne heurte et qui nous est incompréhensible ?