Истории Sonbahar

"Neredeyiz Asena? Bu saçmalıklar ne zaman bitecek!" Dedim. Gülümsedi ve elini uzatıp elimi tuttu. "Nerede olduğumuz önemli değil," dedi ve bana bir adım atıp "beraberiz ya hayallerimdeki gibi, o yeter." Diye devam ettirdi sessizce.

Bazen hiçbir yere ait hissedememek, en keskin yalnızlıktır. Sanki dünya dönmeye devam ederken sen, kendi gölgenin içinde asılı kalırsın. İnsanlar konuşur, güler, koşar, nefes alır... ama senin sesin hep bir yankı gibi gelir kendine. Kendini duyarsın, ama kimse seni duymuyordur. Böyle anlarda, her şey bir adım uzağındadır. Bir kahve fincanı, bir pencere, bir nefes. Elini uzatsan dokunacak gibisindir ama arada ince bir cam vardır - görünmeyen, ama soğuk. Ve o cam, seni hayattan ayırır. Görürsün ama hissedemezsin. Sarya da kendini hep böyle hissederdi. Kalabalığın içinde bile yalnız. Derslerde, otobüslerde, hatta rüyalarında bile... bir parçası hep dışarıda kalırdı. Kendi içinde taşıdığı sessiz bir sürgün gibi. Belki bu yüzden aynaya baktığında, sadece yüzünü değil, içinde saklı kalmış o eksikliği de görürdü. Gözlerinde kehribarın sarısına çalan bir ton vardı - sıcak ama kırılgan. Ve o gözler, hep bir hikâye anlatmak isterdi. Ama kimse dinlemezdi.

Sen benim her şeyim olarak her şeyden daha güzelsin.

"Mevsimlerden sonbahardı.. Evinin önünden hep bi kararsızlıkla geçerdim. Pencerene taş atmayı istediğim zamanlar çok oldu. Korkardım ama baban çıkar da kızar diye.. Aylardan Eylül, mevsimlerden sonbahar'dı. Yapraklar, yeni yeni toprağa düşerdi. Toprak içine yağmur kokusu sinmiş bahar gibiydi. Bir de sen, akıllara zarar veren, suskunluğuydun çaresizliğimin. Sonbahar'dı. Seni düşlemeyi de bilirdim ben, ama görmeden edemezdi işte manidar gönlüm. Ne yaparsın... Sonbahar'dı. Ve ben oradan geçerken, sen yaprakların dökülüşünü seyrederdin. Ben de seni.. Sonbahar'dı. Sen buğulu pencerenden gökyüzüne bakarken, ben fikrimde seni düşlerdim. Yine bir sonbahar'dı.. Yorgundun, halsizdin, hayasızdın, çelimsizdin, savunmasızdın, umutları elinden korku ile alınmış bir çocuk gibi sessizdin, sanki koca bir kaya parçasını sırtlamış bir ceylan yavrusu gibiydin. Yine bir sonbahar'dı. Yalnız'dın. Yalnızlığını paylaştım usulca.. Sonbahar'dı.. Sen gözlerini açıp kaparken, ben kirpiklerinin güzelliğini bütün detayı ile ilmik ilmik yüreğime işlerdim. Sonbahar'dı. Sen yolda yürürken, ben senin adım attığın yerleri ezberimde saklar her adım atışına farklı bir bakış açısıyla aşık olurdum. Sonbahar'dı... Sen beni görmezdin yanımdan geçerken, ses etmezdim hiç, yanımdan geçip gidişini izlerdim öyle, oysa ben, seni hiç kaybetmezdim, kaybetmedim gözlerimin önünden.. Sonbahar'dı.. Ben yine senin güllerinin dikenine katlandım ve güneşi sana çevirdim. Sonbahar soğuk geçer, üşütme diye.." 🍃 Sonbahar 🍂

Sadece birkaç saniyeni ayır ve yalnızlığıma ortak ol hadi.

"Derinlerimde düşlerim vardı benim. Hepsini sana verdim. Bana düşlerimi geri ver." Yayın tarihi: 23.09.2025