xyreljeahr
Simula pa lang, tila nakatadhana na ang pagkakaibigan nina Shayla at Zane. Simula nang magkita sila sa unang araw ng kindergarten, hindi na sila mapaghiwalay. Sa tuwing may group work, laging magkasama. Sa tuwing may laro, laging magkatabi. Sa tuwing may problema, laging nandiyan ang isa para sa isa. Para na silang magkapatid-hindi lang basta magkaibigan, kundi tahanan ng isa't isa.
Si Shayla ay halos araw-araw nasa bahay ni Zane, kilala na siya ng buong pamilya nito. Alam nila kung paano siya ngumiti kapag may tinatago siyang lungkot, at alam din niya kung paano basahin ang katahimikan ni Zane. Kahit walang salitaan, nagkakaintindihan sila. Ang kanilang samahan ay parang kwentong walang katapusan-o iyon ang inakala nila.
Pagkatapos ng elementarya, nagsimula ang pagbabago. Hindi ito biglaan, pero unti-unting lumayo ang loob nila sa isa't isa. Sa una, naging madalang lang ang kanilang pag-uusap. Hanggang sa dumating ang mga araw na hindi na sila nagkikita kahit nasa iisang lugar lang sila. Naging iba ang kanilang mundo-mga bagong kaibigan, bagong interes, at mga bagong pangarap. Hanggang sa hindi na nila namalayan na wala nang natira sa kanilang pagkakaibigan kundi alaala.
Walang matinding away, walang masasakit na salitang binitiwan. Walang opisyal na paalam. Basta na lang sila hindi nag-usap. Basta na lang sila nagkanya-kanya. At sa paglipas ng panahon, nagpatuloy sila sa kani-kanilang buhay na parang hindi sila kailanman naging magkaibigan.
Ngunit sa likod ng lahat ng ito, minsan nilang naiisip: Paano kung hindi sila bumitaw? Paano kung mas pinaglaban nila ang kanilang pagkakaibigan? Magiging iba kaya ang kwento nila? O baka sadyang may mga taong ipinapadala sa buhay natin hindi para manatili, kundi para maging isang bahagi ng nakaraan na minsan nating tinawag na tahanan?