sweetthinks
Ang mundo ay parang dagat, likas na walang tigil sa paggalaw dahil may mga along banayad at may mga along marahas.
Everything exists at once.
For Maria Florenais Andrada, dancing is the only place where the noise softens, where breathing does not feel like labor, where peace feels briefly within reach.
But her family became her prison.
The very home she believed would accept her was the first to reject the love she held for dancing. Ipinadama nilang hindi kalayaan ang pagsayaw kundi limitasyon. Ang pag-angat ng mga kamay ay pagsuway, ang pag-indak ng balakang ay kasalanan, at ang bawat hakbang ng mga paa ay rebelyon.
In the sea of chaos, Sancho Miguel Cojuangco pulled Florenais from the grasp of the waves, shielding her from the sea's hunger. Sa kanya napatunayan ni Florenais na totoo pala ang nakakabaliw na pag-ibig. Totoo ang naglilikot paruparo sa t'yan. Totoo ang nakakabinging kabog ng dibdib. Totoo ang panginginig ng tuhod. Totoo ang hindi maipaliwanag na damdamin.
Sa kabila ng mala-paraisong dala ng damdamin, hinanakit ang sukli nito. Dahil ang pagmamahal ay hindi lang nagpapagaling, umuubos din. Unti-unti kang sisimutin. Pati lakas mo'y hihigupin. Maging ang paglanghap mo ng hangin ay kailangang pagtrabahuhin.
Yes, love is sweet.
But at the end of its taste waits bitterness until it tightens around you and pulls you under, drowning you in the very sea that has always felt like death.
Bittersweet Series #2: Just a Hidden Theory