Şehit قصص

Asker Kurgusu

Bal sultan. Ünvanların ünvanı derler. Rivayete göre bu ünvanı taşıyan kişinin başka bir ünvanı taşımaya ihtiyacı yoktur. Söylendiği zaman ne söyleyenin söylemeye ne de duyanın duymaya doyamadığı bir hitaptır. Güzelliği ve zekasını annesinden alan, dirayet ve cesaretini babasından alan Zeynep Umay BORATAV. Kalbi kırık, boynu bükük yetim Zeynep. Ailesinden ve vatanından başka kaybedecek bir şeyi olmayan Baran ALKAN. Ailesi ve vatanının yanında artık sevdiği kadın içinde mücadele edecek olan Baran. Polis Özel Harekatta görevli Komiser Baran ALKAN. Her damla yağmurda sen varsın bal sultan Her tüten dumanda yine sen bal sultan.

Her insanın bir gün herkesin başına geleceğini bildiği ve kabul ettiği, ama başına geldiği zaman asla kabul etmediği ter bir gerçek vardır. "Ölüm.". Kendisi gibi asker olan babasının şehit olmasıyla hayatı tamamen değişen Astsubay Toprak Yılmaz, bu hayatta artık annesinden başka kimsesi kalmadığını düşünmeye başladığı bir zamanda "Fırtına" timine dahil olmasıyla önce vatanı sonra da babası için mücadelesine daha sıkı sarılıyor. Bütün tim arkadaşlarıyla aile gibi olmasının yanı sıra Tim komutanı Yüzbaşı Gökalp hayatına daha başka anlamlar kazandırmaya başlıyordu.

şehitlerimizin mekanı cennet olsun

"Maqnum arzusu" hekayəmin təsirindən Rauf Qərib Alagöz

art arda bahçeye giren 5 siyah araba ile herkesin bakışları arabalara dönerken sanki ölüm sessizliği vardı bahçede .Sakince arabaların kapıları açıldı ayaklarını uzatıp bir bir arabadan çıktılar gözleri yavaşça bahçeyi tarayıp birbirlerini buldu,hepsi az çok tahmin ediyolardı neden buraya çağırıldıklarını ve kesinleştirmek için sanki senkronize gibi binadan içeri girdiler, bahçede olanlar kendi aralarında fısıldaşmaya başlamışlardı bile birbirlerine kim olduklarını soruyo tanıyanlar tanımayanlara anlatıyordu bildiklerini..

Askeri kurgu aşk

Vatan Neydi? Candı. Kandı. Savaştı. Benim için anlamları kısa süre öncesiye kadar bu kadarından ibaretti. Fakat bir ekleme var artık hayatımda.. Anıl Aksi.. Benim vatanım Anıl'dı. Anıl Aksi.. Polislik Neydi? Vatanı pisliklerden arındırmak? Hayır. Baştan. Görevini yerine getirmek? Hayır. Baştan. Gerçekleri açıklığa kavuşturmak. Hayır. Baştan Canından kanından vazgeçmek,görevini hangi şartlarda olursan ol yerine getirmek, yeminini bozmamak? Evet. Aşk Neydi? Bu neydi bilmiyordum işte. Bilirdim oysa ben herşeyi. Aşk neydi biliyormusunuz? Ben bildiğim kadarını anlatacak olursam; Bana gülmeyi,ağlamayı,hayal kırıklığını, gerçek sevinci,değer vermeyi ve benim ben olduğumu hissettiren şeydi. Bunların toplumsal tek bir açıklaması vardı. Adı da Aşk'tı.

Vücudum da kuvvetli bir ağrı vardı. Sanırım bu günlerce işgence görmenin sonucuydu. Ama onlara hiçbir şey anlatamazdım. Vatanım uğruna burada canımı feda edecektim. Başka bir şansım yoktu. Gözlerimi araladım. Odanın küçük penceresinden yayılan bir ışık yüzüme vuruyor gözlerimi açmamı zorlaştırıyordu. Sonra bir ses. Umudun sesi. Her zaman olduğu gibi Gün doğarken bulmuştuk birbirimizi.

Atmacaların çoğu zaman kartallara dahi saldırdıkları söylenir... Atmaca timiydi onlar, en büyüklerin dahi başını kesip alan timdi. Komutanları yüzbaşı Alparslan Karadağ, kalpsiz bir adamdı. Fazla otoriter ve dediğim dedik biriydi. Onlara bir görev gelmişti, hepsini şaşkına uğratan bir görevdi. Göreve yabancı asıllı bir komutan da katılacaktı. Adıyla sadece kendi ülkesini değil, dünyayı dahi titreten bir adamdı. Xavier Salamon, düşmanlarının korkulu rüyasıydı. * "Olur da düşersem hilal uğruna, Bağrına taş bas da ağlama Şehitlik atamdan yadigâr bana Ağıtlar yakma, anam"

BİR ASKER VE DOKTORUN HİKAYESİ...

"Yolun ay yıldızlı bayrağımızın ışığı ile aydınlansın, kızılcığım." Bunlar babamın son sözleriydi. Gözlerimden sicim gibi yaşlar yanağımdan aşağıya usulca akarken titreyen ellerime baktım. Ellerim kan içindeydi. Onların kanı... Anne ve babamın kanı... Bedenimi bir titreme krizi esir alırken anneme doğru eğildim. Henüz üniformalarını bile çıkartamamışlardı. İkisinin de yeşil kamuflajları kan lekeleri ile kaplıydı. "Anne," Dedim çatallı, kuru bir sesle. Ardından gözlerim babama döndü. "Baba..." Bu gerçek değildi. Gerçek olamazdı. Gerçek olmamalıydı. "Ambulansı aradım, gelecek! Beni bırakmayın, ne olur!" Annem, son kalan gücü ile zorlukla elimi tuttu. "Kızım..." Acı çekerek döküldü bu kelime onun dudaklarından. "Biz... Biz seni çok seviyoruz... Unutma..." Başımı annemin göğsüne yasladım ve hıçkırıklarımı serbest bıraktım. "Anne, baba... ben sizsiz yapamam. Yaşayamam..." Hıçkırıklarım artarken annemin nabzı yavaşlıyordu. "Vatan için can feda. Bu... Bu ölüm değil, kızılcığım. Bu şereftir." Onlar benim annemle babamdı. Benim savaşçı ailemdi. Türk Askerleri'ydi. Ailemi benden alan o kansızlardan nefret ettim. Beni on iki yaşımda kimsesiz bırakan o hainlerden nefret ettim. Sen kimsesiz değilsin, Asel. Diye bağırdı içimden bir ses. Ailen bu aziz vatan için şehit oldu. Göklerde süzülen Al Bayrak, onların kanıyla bugün yeniden yıkandı. Tıpkı bu topraklar için şehit düşen her asker gibi. Sen kimsesiz değilsin Asel, şehitler kimsesiz değildir. Şehitler kimsesiz değildir. Vatan kimsesiz değildir. Ben kimsesiz değildim. Şehit kanına bulanan Al Bayrak benimleydi. Anne ve babamın uğruna şehit olduğu bu aziz vatan benimleydi. Çöktüğüm yerden kalktığımda elime odamda, yatağımın baş ucunda asılı olan Türk Bayrağı'nı aldım. Evimizin balkonuna çıktım. Gözlerimden akan yaşlara rağmen o bayrağı gururla ba