Zarif Alev

Bir çığlık sesi düşüyor kulaklara.
Acı bir feryat bu. Çaresizlik akıyor sesinden.Sanki,orada birinin ruhuna dokunuyorlar.

Bana dokundukları gibi.

Beynimdeki sesler bir türlü susmuyor.

İliklerime kadar hissediyorum varlıklarını.
Hiç unutturmak istemezcesine her saniye başka birinin acı feryadı geliyor kulaklarıma.

Bir bağırtı daha yükseliyor.Elim hızla kulaklarıma kapanıyor.Gözlerim bir daha görmek istemezcesine yumuluyor,kirpiklerim birbirine sarılıyor adeta.

Ve bir yakarış daha.Susun diyorum.Lütfen...

Titreyen dudaklarım aralanıyor yavaşça.

"Lütfen..."

diyorum güçlükle.

"Lütfen susun artık."

Kaç aydır yıkanmamış saçlarıma götürüyorum elimi. Çekiştirmeye başlıyorum.Üzerimdeki beyaz elbiseye bakıyorum ağlamaktan acıyan gözlerimle.Kirden rengi griye dönmüş bir elbise.

O sırada elbisenin üzerinde bir renk daha belirmeye başlıyor yavaşça.

Kırmızı.

Biri gidiyor,bir başkası geliyor.

Engelleyemiyorum.

Her yeri kemik olan zayıf ve yara bere içinde olan kollarım hareket edemiyor yorgunluktan.

Vücudumda sayısız kesik.

Ruhumdaki gibi.

Bu sefer benim ağzımdan bir feryat kopuyor.Çığlık atıyorum.Kimseler duymuyor beni.

Sırası gelmiş kişinin yüzüne bakıyorum.

Bakışlarım artık boş.Hiçbir şey hissedemiyorum.Tek hissettiğim şey kasıklarımdaki ağrı.

Bir de ruhumun feryadı.

Yüzüme doğru eğiliyor.

Hareket etmiyorum ya da edemiyorum.

Yaşadığımdan bile emin değilim.

Sonra bir gerçek çarpıyor yüzüme sert bir rüzgar gibi.

"Bir oyunun içine düştük biz."

diye fısıldıyor.

"Tek kurtuluş ölüm."

"Peki sen..."

diyor.

Son sözleri kulağıma dolarken kalbim sıkışıyor, kanım donuyor adeta,akciğerlerime çektiğim hava buhar olup onun nefesine karışıyor kaçmak istercesine.

"bunu becerebilecek kadar yaşıyor musun hala?"