Tamahkâr (Ablamın Sevgilisi +18)

Dudağımdaki kan ve senin dilinden damağına. Müthiş bir döngü tutturmuşuz. Kanı, nefreti, şehveti ve en önemlisi acıyı katmışız boşalan terimize. Deli miyiz? Delirdik mi? Benim kadınlığım seni delirtmiş olamaz ki bu onur verici ya da değil. Bilmiyorum ama öğretiyorsun. Öğreniyoruz kendi kanımızla temizlenmeyi. Kandan kan ile temizlenmeyi doğarken öğrenmiştim. Sana öğreteceğim bir şey varmış diyorum. Karnımda kargalar uçuşuyor. Parçalanıyor içim. Kelebek yok. Kozalar yaratılmadan, biz hep usulca. Benim bu parmak uçlarım hep kazınmaya gebe. Senin ellerin bir ebe kadar kahpe ve bir o kadar kutsal. Yağmur yağmadı. Ve bu ter hep geceye şiir. Şiirler hep geceye. Gece kekremsi bir şehvet. Biz ayıp nedir bilmiyoruz. Utanmak nedir? Yanaktaki gelincik mi? Damağımızdaki kızgınlık yakıyor ağzımızı. Biz hep şiire. Biz hep geceye. Karnımdaki kargalara uzun ömürler. Sen, ben hep topraksız. Biz hep gecenin koynunda. En doğurgan duygular ile. Yeni bir dünya. Dört duvar. İki ruhsuz beden. Acıdan yaratılmış tek bir ruh. Tutsaklık sözlükteki yerini kaybetmiş. Özgürlük başlamadan bitmiş. Geceye doğmuşuz. Gece daha karanlık. Avuç içlerinde simsiyah bir kargaya can veriyorsun.

Adam sen hep bizi karanlıktan korurken, baştan aşağıya karartıyorsun.