UÇURUMUN KARANLIĞI

"Esved Bey ne oluyor!" paniklemiştim ve ne yapacağımı bilmiyordum. Elini yanağıma koyup baş parmağı ile yavaş sayılmayacak bir şekilde okşadı.

"Şimdi güzelim...Beni takip edeceksin ve seni buradan güvenli bir şekilde çıkaracağım. Hiçbir şey olmayacak... Ben varken sana kimse zarar vermez ,veremez. Tamam mı?"

Elimi yanağımı okşayan elinin bileğine sardım ve başımı tamam anlamında salladım. Beni omuzlarımdan tutarak ayağa kaldırdı. Kendini cam tarafına alarak bir kolunu omzuma sararak bana set kurmuş bir şekilde yürüyordu.

Aniden benim tarafımdaki cam şiddetli bir gürültü ile parçalanınca boğuk bir çığlık kaçtı ağzımdan. Esved elini başımın üzerine koyup beni eğik bir pozisyona getirdi. Eğik bir şekilde hızlı adımlar atarken birden ayağım soğuk bir tene bastı. Gözümü ayağıma götürdüm ve gördüğüm şey başımdan vurulmuş gibi bir hisse kapılmamı sağladı. Esved yere sıçrayan cam parçasına basmamam için benden önce davranıp ayağını camın üzerine götürmüş ve cam ile ayağımın arasına etten bir duvar örmüştü. Gözlerim şaşkınlıkla ona dönünce direk gözlerime baktığını farkettim.

"Sen..." söyleyebildiğim tek kelimenin devamını getiremeden tekrar yürümeye başladık. Daha doğrusu koşmaya başladık. Başımı arka tarafa çevirdiğimde yerde oluşan kanlı ayak izleri kalbimde sıkışma hissini oluşturmuştu. O benim için kendini siper etmişti...

*KAPAK TASARIMI: @E-rabbit