Tranquil

Hoe hoor je je te voelen als je iemand die heel dierbaar van je is, plots om het leven is gekomen? Zonder enkel afscheid of woord. Ze zijn gewoon weg. Zomaar.

Je begrijpt niet waarom en weet eigenlijk niet of je de waarheid wel wilt weten. Misschien is het beter om het te laten voor wat het is en te leren om het te accepteren. Om al die vragen diep in je achterhoofd te negeren en proberen om je te gedragen als of er niets is gebeurd. Als of het je helemaal koud heeft gelaten.

Maar Aimeé kon dat niet, en was zeker niet van plan om dat te proberen. Ze wist dat zij het ook niet zou hebben gedaan.

‘’Zij’’ in Audrey. De persoon die ze voor enkele maanden had gekend, maar toch de allerbelangrijkste persoon voor haar was. Het leek wel alsof zij de enige was waar ze zich op haar gemak voelde en alles aan kon vertellen. En diep van binnen wist ze dat dat ook echt het geval was geweest. Daarom was het zo moeilijk om hier mee om te gaan.

Het feit dat zo een belangrijk persoon uit haar leven was gestapt, kon ze gewoon niet begrijpen. Moest ze zich verdrietig voelen? Verlaten? Eenzaam? Of toch kwaad?