Οι σκέψεις μου γίνανε κραυγές που ήθελαν κάπου να αποτυπωθούν και να γίνουν δαίμονες νέων ατόμων.

«Σε μια νεολαία που φοβάται να φλερτάρει, μην περιμένετε επανάσταση.» (Υ.Γ: Θα ήθελα να επισημάνω πως όλα τα κειμενάκια/quotes τα έχω βρει στο tumblr και δεν είναι δικά μου.) ©️2018

Αυτό εδώ το βιβλίο έχει μέσα του μια φωνή ενός ατόμου που δεν μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματα του με λόγια......για σκέψεις που το κυριαρχούν συχνά....για μια φωνή που φοβάται να μιλήσει.......και που δεν μπορεί να ανοιχτεί παρά μόνο με λέξεις......γιατί αυτό το άτομο θεωρεί ότι οι λέξεις αν διαβαστούν σωστά μπορούν να σου αποκαλύψουν πολλά.

Ποιήματα γραμμένα από το χέρι μου. Τα περισσότερα ποιήματα γράφτηκαν όταν ήμουν μαθήτρια.

You know when your head is so full you can't just close your eyes and let go? It's when all those thoughts become creation and fill in your whole blood. They won't just leave like that. Either they are crucial or less important, cheering or melancholic, mine are in that book. Just my late-night thoughts in the form of poems. GR/EN

Δεν ζούμε αληθινά, παρά μόνο τη νύχτα μεσα στ' όνειρο.

Ποιήματα παρμένα από σπάνιες λέξεις όλων των γλωσσών και των διαλέκτων

Και αυτή,λοιπόν,είναι η πρώτη ποιητική μου συλλογή στα ελληνικά.Όλοι έχουμε την ανάγκη να εκφραστούμε.Είτε μέσα από μια φανταστική ιστορία,είτε μέσα από ένα μουσικό κομμάτι...είτε μέσα από ένα ποίημα. Πλάθουμε έναν δικό μας κόσμο,αποτελούμενο από τις πιο ενδόμυχές μας σκέψεις.Αυτό είπα να κάνω και εγώ. Σας προσκαλώ, λοιπόν, να ταξιδέψετε στον κόσμο των ποιημάτων μου και εύχομαι αυτό το ταξίδι να σας μαγέψει!

Σε ένα μικρό, σκοτεινό διαμέρισμα, ανάμεσα σε στοιβαγμένα χαρτιά, φθαρμένα έπιπλα και σκιές από ξεχασμένα όνειρα, γεννιούνται οι στίχοι των ταλαιπωρημένων ποιητών. Εδώ, η ποίηση δεν είναι πολυτέλεια, αλλά ανάγκη. Είναι ψίθυροι μέσα στη νύχτα, μελάνι που στάζει σαν δάκρυα, φωνές που παλεύουν να ακουστούν. Οι στίχοι αυτοί είναι άλλοτε ωμοί, άλλοτε τρυφεροί, αλλά πάντα αληθινοί. Μιλούν για έρωτες που έσβησαν σαν το κερί, για όνειρα που στριμώχτηκαν σε τετραγωνικά, για ελπίδες που δεν πέθαναν, αλλά μαράθηκαν. Ένα ταξίδι στις νύχτες εκείνων που αγάπησαν πολύ, πόνεσαν βαθιά και συνέχισαν να γράφουν, γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς.

Dum Spiro, Spero. "Όσο αναπνέω, ελπίζω" είναι λοιπόν ο τίτλος του βιβλίου με τα ερασιτεχνικά ποιήματα μου. Δεν είμαι ποιήτρια και δεν ξέρω εάν θα γίνω ποτέ, αλλά προς το παρόν αυτό είναι ότι έχω. Ελπίζω να τα αγαπήσετε όπως εγώ.