Belki bir gökyüzü kadar mavi olamadık , sevemedik. Umutlarımız karşılanamadı bazen yeri geldi terkedildik ancak hep sımsıkı ve dimdik kaldık. Asla vazgeçmeyi bilmemek nedemek ozaman öğrenmiş olduk. Gökyüzü gibi gördük çoğu insanı , ruhunu okşayışını , gözlerini güneş gibi gördük,sıcaklığıyla seni ısıttığı için , herkesi insan olarak gördük canileri , duygusuzları ve bir de yüzsüzleri. Gökyüzümüz çok farklı renklerde şuan ne siyah olduğu belli ne mavi olduğu ne de başka bir renk olduğu belli. Hayatımız belirsiz artık tıpkı mavi gökyüzünü siyah gördüğümüz gibi belirsiz.