YANIK YAKARIŞ

Zihnimdeki her bir haykırış, mahkûmdu sessizlik mezarlığına.

O mezarlığın artık tek bir haykırışı gömecek yeri kalmamış, beni her seferinde kucağımda bir cesetle siyah, kırık kapısının arkasında bırakıyordu. Bununla yetinmekle kalmayıp, kırık kapısının aralığından baktığımda bile göğüs kafesimin her bir kemiğini kalbime saplamakla tehdit ederek kucağımda bir cesetle geldiğim yolu geri dönmem için zorluyordu beni. Canımı yakıyordu, canımı zorluyordu. Canımı acıtıyordu.

"Kalbime üfle, anne," diye içimden geçirdiğimde küçük bir kız değildim, 29 yaşında bir kadındım. Üstelik bu kadın, 9 yaşındaki bir kızın öz annesiydi. "Benim canım çok yanıyor."

Yüzüme baktı eskiden evli olduğum adam, parmaklıkların arkasından. "Nasılsın?"

Nasıl mıyım? Ruhum küçük bir bardağın dibinde kalmış su birikintisinin içinde boğuluyordu, kalbim ise uçurumun dibindeki kayalıklara çarpan denizin hırçın dalgalarıyla sürükleniyordu. Hafifçe gülümsedim. "İyiyim."

Yüzüme baktı eskiden sevdiğim adam, parmaklıkların arkasından. "Peki."

Gözlerinin içine baktım, sustum. Zihnim susmadı, bana dedi ki; "Toz pembe hayallerinin olduğu küçücük bir dünyan vardı, ona söyledin ve dünyana döktüğü katranlarla tanıştın. Çok yazık."

Gözlerinin içine öyle bir baktım ki gözlerinin içindeki pişmanlığı kalbimin en derin yerinde hissedebilmiştim. Kalbimi parçalamıştı, yine sustum. Zihnim susmadı, bana dedi ki, "Vazgeçmiş bir kadın çok tehlikelidir."

Son kez baktım gözlerine, acımasızca.
Son kez güldüm gözlerine, acımasızca.