"Meen je dit?," zei ik met een zwakke stem. Daar zat ik dan. Ergens op een plek wat ik helemaal niet kende. Maar ik was wel bij de persoon wie ik zo gemist had.
"Ja," hoorde ik Harry zachtjes zeggen. "Het spijt me dat ik het nu pas vertel, ik wist niet wat ik moest doen," Ik voelde van allerlei emoties binnen. Woede, verdriet, pijn maar ook liefde.
Langzaam stond ik op van mijn stoel en keek ik hem recht in zijn ogen aan. Zijn ogen waren nog steeds zo mooi. "Je had me het kunnen vertellen, maar blijkbaar ben ik niet meer belangrijk genoeg om zo iets te vertellen," ik pakte mijn tas van de grond en gooide die over mijn schouder heen.
"Ik ga wel," kwam er zachtjes uit mijn mond. Net toen ik de deur uit wou lopen hoorde ik Harry wat achter me zeggen. "Asjeblieft, ga niet,"
-----------
Gestart: 27 april 2017
"Hè, kom je nou weer koffie halen?"
Luna komt iedere dag in een café, waar ze haar koffie haalt voordat ze naar werk gaat. Altijd komt ze rond dezelfde tijd een blonde jongen tegen. Altijd hebben ze oogcontact, en geven ze elkaar een klein lachje. Is er iets meer dat verschuilt achter de lach, die langzaam een gewoonte begint te worden?