'Ένα απλό μαύρο κράνος είναι ό,τι ξέρω από αυτόν.Δεν χρειάζεται να μάθω άλλα.Τα ξέρω ήδη με ένα βλέμμα.Πετάω , αιωρούμαι στα αφράτα σύννεφα μόνο και μόνο που με αφήνει να βρίσκομαι κοντά του.Τόσο κακό είναι;'
'Αυτό το γέλιο με ακολουθεί όπου κι αν πάω.Δεν θυμάμαι το πρόσωπο της , ποτε δεν την παρατηρώ.Μου φτάνει μόνο να την ακούω και τότε φτιάχνω τα πιο ιδιαίτερα έργα τέχνης.Έχει γίνει το πρωινό μου ξύπνημα , το παραλλήρημα μου.Τόσο κακό είναι;'
Οι κίνδυνοι της ζωής ελοχεύουν σε κάθε σταυροδρόμι.Ακόμα και όταν όλα φαίνονται ήσυχα , καραδοκεί το ιαματικό δεινό του έρωτα και σαν ακίδα κρύβεται βαθιά και ύπουλα στο δέρμα.