Niemand lijkt te weten wie ze echt is, zij zelf weet dat eigenlijk ook niet...
May, het meisje met de donker bruine haren en de amber kleurige ogen. Ze valt niet op, ookal is ze langer dan de meeste meisjes, ze is stil, maar kan ook door de leraar gewaarschuwd worden voor te veel praten. Ze is sportief, maar blijft wel altijd als laatste zitten als ze teams moeten kiezen met gym. Waarom?
Omdat niemand haar /echt/ kent.
Zijn brein weet wie hij is, maar weet zijn hart het ook?
September, de jongen die iedereen wel kent. Zijn donker bruine haar en heldere groene ogen maken hem geliefd bij bijna elk meisje, maar er is niemand die hem kent oprecht vanbinnen. Hij flirt rond met iedereen die hem maar leuk vind, maar gevoelens voor ze? Nee, hij word nooit verliefd op ze. Het romantische type is hij ook niet. Hij is populair in de klas, en vind het geen probleem om een beetje uit te sloven...
Iets lijkt ze telkens bij elkaar te drijven, maar hoe snel ze dichterbij elkaar komen, lijken ze op het andere moment zo ver weg
*Ik ben zo hard verbaasd aan het rondkijken dat ik opeens tegen iemand aanbots. "Hoo, hey sunshine!" Blauwe ogen. Blauwe. Ogen.
Ik betrap mezelf erin te blijven staren voor een aantal seconden. We staan nog steeds tegen elkaar, hij met zijn handen aan mijn bovenarmen, ik mijn handen tegen zijn borstkas. Ik moet wat naar boven kijken. Hij glimlacht. "Gaat het? Derde keer is trakteren hè." Hij knipoogt bij dat laatste zinnetje. Waarom krijg ik daar kippenvel van?
Niels trekt me terug achteruit, zo sta ik terug 3 stappen van Matthy af. "Ze moet voorzichtig zijn. Rustig aan doen van de dokter." Matthy knikt en ik kijk naar de grond. Ik zie in mijn ooghoeken de jongen een beetje nerveus glimlachen. Cute.*
⚠️T.W.! Er komen wel wat nare onderwerpen aan bod zoals aanranding, mishandeling, ontvoering, SMUT,... dus als je niet tegen heftige thema's kan dan kan je dit verhaal best skippen!