
Yenilmiştim dünyaya...Dünya benim için günahkardı artık.Nolursa olsun gururluydum ama kimseye güçsüz görünmemeyi ölen çoçukluğumda öğrenmiştim.Belki de bundan ölmüştü çocukluğum.Ve ben ölen çocukluğumun mezarını güvendigim son insanın köprücük kemiğine gömmüştüm.Bir gün canlanır diye ona emanet etmiştim.Söz vermişti bana.Gittiği her yere götürüyordu mezarımı.Tutamayacaktı belki de sözünü olsun.. Güvendiğim insanda kalmıştı mezarım.All Rights Reserved