Ik was 12 toen er kanker bij mij werd ontdekt. 'Je komt er wel bovenop,' zeiden ze. 'De kans is heel groot dat je geneest.' Maar ze hadden ongelijk. Ik ben nu 18, en heb te horen gekregen dat ik de 20 waarschijnlijk niet meer red.
Het is vervelend om steeds plannen te moeten missen omdat je weer een onderzoek hebt, of rust moet houden. Geen drukte in de buurt mag hebben. Alleen moet zijn. Geen plezier mag maken, ondanks dat je weet dat het toch niks meer helpt. Over 2 jaar ben ik er niet meer. En voor die 2 jaar wil ik iets bereikt hebben in mijn leven. Wat dat is maakt niet uit. Maar mensen zullen mij herrinneren.
River beland samen met haar twee beste vrienden in een auto-ongeluk waarbij een van haar beste vrienden en tevens vriendje overlijd. Ze krijgt te maken met nachtmerries en angsten waarvan ze nooit dacht dat ze bestonden. Daarom besluiten haar ouders dat ze naar haar tante gaat waar niet alles haar doet herinneren aan haar vriendje.
In Ridgeland stuit ze op een persoon die meer voor haar gaat betekenen dan gewoon de jongen die haar heeft geholpen.
Maar hoe reageert haar andere beste vriend van thuis op de komst van nieuw gezelschap in haar leven, terwijl het hij en zij tegen de wereld was al die tijd?
Dit verhaal is een Young Adult verhaal waar ik eerlijk gezegd erg trots op ben.. En ik hoop dat jullie het net zo leuk gaan vinden als dat ik het vind.