Бидний анх яаж танилцаж, яаж найзалсан нь хамаагүй. Бид хамтдаа байсан, байхыг хүссэн. Яагаад юм бол? Яагаад тэдний төлөө юу ч хийхэд бэлэн байхад өдөр болгон зүрхийг нь шархлуулдаг, өдөр болгон сэтгэлийг нь өвтгөдөг новшнуудрүү илүү тэмүүлдэг юм бол? Яг тэр үе. Ямар ч шалтгаангүй уулзаж, ямар ч утгагүй зүйл хийж, өөрсдөө л жаргалтай байхад бусад нь хамаагүй санагдана. Яг тийм мэдрэмж. Дэлхий зөвхөн биднийг тойрч эргэдэг шиг. Биднээс бусад нь бүгд чимээгүй болж бидний инээд л цууриатна. Мартсан уу? Мартахад ч харамсалтай биш гэжүү? author's note: бас л хэн ч уншихгүй байх гэхдээ яхавдээ. friendship,Melodrama маягийн зохиомж. Inspired by BTS-Run