Yok artık

"İşte geldik" dedi Kıvanç. Önce ona dil çıkarıp yanağına bir öpücük kondurdum. Burası hiç hoşuma gitmemişti. Adı Alp olan ve bana yaptıracağı şey için ondan son yarım saattir nefret ettiğim "canım" arkadaşım bana döndü ve " Eveeet! Bir adam bul ve yapman gerekeni yap." dedi. Bir daha asla doğruluk mu? cesaret mi? oyanamayacağım. Bu kanıya bugün vardım. Çünkü yapmamı istediği şey çok saçma ve malca. Gerçi aşk böcüğüm Kıvanç sayesinde biraz hafifletti- Kıvanç onu dövmekle tehdit etti- ama hala yapmak istemiyorum. "Ya! Yapmasam olmaz mı?" dedim. Kafasını iki yana sallayınca kaderime razı geldim ve gördüğüm ilk adama doğru yürümeye başladım...
*** *** ***
Eliyle rüzgardan dağılmış saçlarımı düzeltti. Ona bakıp gülümsedim ve daha sıkı sarıldım. Ben gerçekten bu adama aşıktım. Yüzüne bakmak için kafamı kaldırdığımda bana baktığını gördüm. Simsiyah gözlerinin içindeki derinlik beni hapsediyor, çıkılması imkansız dipsiz kuyulara sürüklüyordu. Ama ben halimden memnundum. Eğildi ve bana küçük bir öpücük verdi. "Sonsuza kadar" dedim. Hafifçe güldü ve "Sonsuza kadar" dedi.