O, BENLİĞİMDE KAYBOLMUŞ BİRİ, HERKES TARAFINDAN FAZLALIK OLARAK GÖRÜLEN, NEDEN DÜNYADA OLDUĞUMU ÇÖZEMEYEN BİRİ, GÜÇLÜ OLMAKTAN ÇOK ACİZ BİRİ, AMA BİR TEK BABASI VE NEREDE OLDUGU BILINMEYEN KARDEŞI KALDI.
VE O
Hayata dair hatırladığım ilk andaydım.
Yine aynı evin bahçesinde eli yüzü toprak içinde kalmış ben ve karşımda onun ne kadar zaman geçerse geçsin çözemeyeceğim bakışları.
"Dönmüşsün."
İki yıl sonra karşımda onu böyle görmek her şey tamamlandı hissi vermişti.
Ya da her şey asıl şimdi yarımdı ve yeni başlıyordu.
"Döndüm."