Kanlı Taht: KÖSEM

"Gücü Aşı, Ahmed Aşk-ı, Devlet-iAliyye İşiydi."

Yeşilin ve mavinin harman olduğu diyarlardan; Kefalonya'dan geldi Nasya. Kimse anlamadı onu. o istemiyordu güç, saray, sultanlık. Tek istediği şey annesinin şefkati, babasının ardında bıraktığı gölgesi ve kardeşinin nergis kokan saçlarıydı. Ancak izin vermediler. Yaktılar, yıktılar güzelim yeşili, maviyi...
Geriye griden bir toz bulutu kalmıştı Nasya'yı alıkoyan atarabasının ardinda. Mavilikleri yararak ilerleyen gemi Nasya'nin hikayesinin başlangıcıydı. Karar verdi alacaktı Intikamini. Kardeşinin gözlerindeki korkunun, Annesinin moraran bileklerinin, babasının hançerlenen vücudunun intikamını... Yemin etti sahip olduğu her şeye, inancına. Bosna Saray'ına girdi. Beylerbeyinin hizmetlisi olarak. Orada da zekasıyla sıyrılmayı bildi lakin gördükleri onu payitahta yani kendi deyimiyle osmanoğullarinın kalbine itti. osmanoglunun kalbine öyle saplayacaktı ki iki ucu keskin hançeri . Akan kanlar yıkayacaktı Nasya'nın minicik kalbindeki kini, nefreti. Çıktı yola her şeyden habersiz. Bilmiyordu saplamak istediği hançerin gönül bağıyla diğer ucunu kendine sapladığını. Tek bildiği şey hunkarinin temiz kalbinde bulduğu sevginin tatmin edici saflığiydi. Ancak vuku bulmadı bu sevgi. Hastalığı içten içe bitirdi Sultan Ahmed'i. Kösem kaldı Ahmet'siz. Bir Başına Çaresiz. Devlet medet umdu Kösem'den. Osman'ı katletti aç köpekler, Osman kana kana icti Kevserden. Kösem ince ince işledi planlarını geçte olsa çıkardı tahta Murad'ını. Yıllarca Hanlık etti hanlar devletine. Han karısı olduğu gibi Han anası olduğu gibi Handa oldu bu kadim devlete. Murat farketti annesinin denizleri deryaları aşan kudretini. Aldı elinden devletini. Osmanlıya bıraktı Revân'i Bagdat ellerini.
...
Açıldı dev kanatlı oyma kapı. Kösem eğmedi bir kere olsun başını. Yürüdüğü kor ateşten yollar şimdi boynuna dolana