Artık her şeyin farkına varmıştım.Konuşamıyordum.Diğer insanlar gibi bende bağırabilmek,sevdiğim insana seni seviyorum demek isterdim ama yapamıyordum.yapamazdım...
Şu an "neden ben" diye bağırmak, sonsuza kadar ağlamak isterdim ama yapamıyordum. Sadece bana bakan anneme,babama,ablama ve bana bir umut ile bakan doktorlara öylece bakıyordum...
Ne sanıyorlardı ki ?! Bu engelimin bir ameliyat yapılınca düzeleceğini mi ?! Bunları onlara bağırıp çağırmak isterken sadece ben içimden bunları düşünüyordum. Bana boş boş bakan karşımdaki indanlara dönüp, bana verdikleri küçük tahtayı elime alıp üzerine;
"Niye bana öyle bakıyorsunuz?" Yazdım ve tahtayı onlara çevirdim. Doktorlar ve ailem yazıyı okuduktan sonra içlerinden psikoloğum yanıma geldi ve;
"Rüyacığım sana yapılan ameliyat sonucunda şu an senin azda olsa ilerleme katetmen gerekiyor. Kendini biraz zorlarmısım lütfen? Bu biraz zor olacak ama sen yapabilirsin, sen güçlü bir kızsın. Hadi bakalım ameliyat işe yaramış mı? Ama eğer işe yaramamışsa üzülmek yok tamam mı ? " dedi ve geri yerine döndü.
Bana neden hâla çocukmuşum gibi davranıyorlardı? Her sefer olduğu gibi yine konuşmaya çalışacaktım ama konuşamayacaktım. Sonra bana teselli vereceklerdi. Eve gidecektik. Ben hemen uyumak isteyecektim ama sabaha kadar ağlayacaktım...
Halâ bana nasıl bir umutla bakıyorlardı? Bu sefer tahtaya yazmakla uğraşmadım ve işaret dili ile;
"Bunun işe yaramayacağını biliyorsunuz." anlamına gelen işaretler yaptım. Doktor "Lütfen kendini biraz zorlar mısın?" dedi.
Bende umutsuzca başımı aşşağı yukarı salladım ve kendimi biraz zorladım.
Başaramadım.Yine denedim ama başaramadım...
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."