Geçmişin İzleri

Henüz sadece 16 yaşındaydı ve buna rağmen yaşantıları çok fazlaydı . O bunları hakedicek herhangi bir şey yapmamıştı bile . Zaten her zaman bu şekilde değil midir ? Hiç kimse acı çekmenin boyutlarını ve sınırlarını keşfetmek istemezdi. Fakat bu yakınlarda ancak Arsel 'e oldukça uzak olan bir yaşantı da olaylar tam tersine gidiyordu.

***********************************

Arkamı dönüp gitmeye çalıştım . Fakat
arkamdaki kalas buna izin vermedi . Birden kolumdan tuttu ve beni kendine çekti . Elleri , kollarımı esir ederken tek yaptığım öylece durmaktı. Sonra ani bir hareketle yaklaştı ve dudaklarımı kendine mühürledi.

Kim bu alev içindeki kalplerden sağ çıkacaktı?
Arsel Karahan mı ? Yoksa ;
Barlas Yıldırım mı?

Belki de ikisi de yanardı bu lavların içinde kim bilir ?
***************************************

Sırılsıklam bir halde koşuyordum. Yağmur beni ona kurban etmek istercesine geçen her dakika artıyordu. Bu gidişle barajlar bile dolardı artık . Yağan yağmur dan neredeyse ağladığımın bile farkına varamayacaktım. Ama kızaran ve ağlamaktan moraran gözlerim her halukârda beni ele veriyordu . Takıldım ve yere düştüm . Düşmeme sebep olan kişiye bakmaya çalıştım . O mavi gözler bir anda karşıma çıktı . Ne olduğunu kavramaya çalıştım . "Benim Manolyam! Ben geldim ! Ama sen ona gidiyorsun . Affetmem Manolya seni asla affetmem. Olmaz benden başkası olamaz . Olmayacak!" Dilim tutulmuştu. Kıpırdayamıyordum. Konuşamıyordum. Ölmek istiyordum. Ama ölemiyordum. Canım yanıyordu. O burdaydı! Ölmemiş. Yaşıyormuş. 4 yıl sonra geri dönmüş ...