Körüm ben!
Kendimi hiç görmedim.Annemi,babamı...Gökyüzünü hiç görmedim.Yıldızların,geceleri nasıl parıldadığını bilmiyorum!
Güneş sarı diyorlar bana,sarının nasıl bir renk olduğunu bilmediğimden haberi olmayanlar!
Papatya gibisin diyorlar bana,papatyanın nasıl birşey olduğunu bilmediğimi bilmeyenler!
Gözlerin diyorlar mesela,ay gibi parlıyor diyorlar,ay nasıl birşey demeye çekiniyorum.
Birilerini görmenin,gözlerimin açılmasının hayaliyle yaşıyorum ama bu şey hayal mi bilmiyorum.Anlamıyorlar beni,seni başka birinin banyo ettirmesi,yemek yedirmesi,bir yere giderken başka birine muhtaç olmak nasıl bir his,bilmiyorlar!
Şikayetçi değilim halimden,ama şükür de edemiyorum. Hamdolsun diyebiliyorum sadece.Benden daha kötü durumda olanlar vardır diyorum,sadece kendini düşünme diyorum,kendime kızıyorum bazen.
Kendime kızdığım zamanda derdime iki kişi derman oluyor;Bilge,Araf!
Bilge;Görmediğim halde beni bırakmayan,ilk okuldan beri en yakın arkadaşım.Hiçbir zaman pes etmeden,of demeden benimle ilgilenmekten sıkılmadan yanımda oldu.Ne zaman yalnız kaldım desem illa ki bir yerlerden hayır,Rüya!Sen yalnız degilsin! dediğini duyar gibiyim.Yanımda varlığını hep hissettirdi bana.
Araf;O bambaşka...Onunla lisede tanıştım onuncu sınıfta...Tanışmamız biraz sıkıntılı olsa da yinede desteğini benden esirgemedi!Araf'la bizim aramızdaki şey farklıydı.Hissediyordum,görmüyordum ama hissettiriyordu.Altı sene geçti ama Araf'ın bana Rüya deyişi hiç değişmedi.O çok zengin bir ailenin tek oğluydu.Biz de zengindik fakat Araf'ın ailesi kadar değil...
Nereden bilebilirdim ki ilerde benimle evlenmek uğruna ailesini reddedebileceğini...
Nereden bilebilirdim ki benim gözlerimi açtırmak uğruna para bulmak için kötü işlere buluşacağını...
Bizim hikayemiz farklıydı,çok farklı!
***
"Beni görene kadar hayal et,güzelim!"
| Yayımlanma tarihi : 07.