(Kızıl Kardelen 3) Abdülhamit'in gizli hafiyesi, İstanbul'un gece bekçisi, Galata'nın gölgesiydi o. Annesinin emanetini isminde taşıyordu. Babasının ışığını da yüreğinde... "Kara Peçe" diyordu ona kimileri... Kimileri de; "Gölge..." Kara Kurt ve Kızıl Kardelen'in katillerinin üzerine düşen siyah, öfkeli bir gölge... ... Bey kızı oldu Mahinur. Defterdar ağabeyinin hanım kız kardeşi oldu. Şimdi Yüzbaşı Hazar'ın yanında, erkek kılığında bir askerdi. Evlendiğini, sevdiğini, çocuklarını görecekti. Buna nasıl katlanacaktı? Daha önemlisi, yakalanmadan bu yolculuğu yapacak mıydı? Yolculuğun sonunda kendini onun kollarında bulmak, asla hayal etmediği tek şeydi. ... Mahinur ve Kuzey, anne ve babalarının ölümünden sonra değişmişti. Mahinur, kalbinde duvarlara sığmayacak bir sır saklıyordu, Kuzey ise kardeşini korumak ve ailesinin vakitsiz ölümünü çözmek için kendini adamıştı. Geceleri iki kardeşte annelerinin peçesine sarınıyordu. Farklı amaçla, ancak tek inançla. Yaşamak... Aşık oldukları, hayatları ve zorluklar onları birbirine düşman haline getirecekti. Onları yine tek amaç birleştirecekti. Aileleri...

Bambaşka şekillerde kesişebilirdi yolları... O çok bilindik dönemeçten dönünce kitapları yere düşebilir, toplamaya çalışırken kafaları tokuşabilirdi. Arkadaşları vesilesiyle kendilerini sürpriz bir görüşmenin ortasında bulabilir, hayatlarında aşka yer olmadığını iddia etseler de oracıkta sözlerini yutup kalplerini kaptırabilirlerdi. Yahut aynı mahallede büyüdükten sonra hislerinin farkına varmış sıradan komşu çocukları da olabilirlerdi. Kim bilir; belki o zaman birbirlerine kaşlarını dahi çatamaz, gönüllerini yarınlar yokmuşçasına kırma müsabakasına girmezlerdi. Fakat ne yazık ki en yakınındakiler bu hakkı onlara çok gördüler, kendi menfaatleri uğruna hayatlarını altüst edecek bir karar verdiler ve bunu yaparken enine boyuna düşünme gereği bile görmediler. Öyle bir karmaşayla aynı eve girmelerine sebep oldular ki; ikilinin tahammülsüzlükle yükselmeyi adet edinmiş sesleri kısılmak nedir bilmedi. Neredeyse her günleri zehir zemberek başladı ve yine aynı zulümle geceye erişti. On iki yaşında bir kız çocuğu ile on altısında bir delikanlı evlendirilir miydi hiç? Bunların çift olabileceğini düşünecek kadar basiretsizleşmek hangi cümle ile tanımlanabilirdi? Hepsinden öte kimse de çıkıp sormamış mıydı ki; birbirlerini görmeye bile katlanamıyorken, sevmeyi nasıl becereceklerdi? •gerçek bir hayat hikayesinden esinlenilmiştir•

"...Sen bana abi diyen kıza, yüreğimin çektiği hasretliği nasıl bileceksin?!" dedi Abdullah. ~ Kocaman bir apartman düşünün, birbirine can olmuş Allah rızasını gözeten 3 aileyi, aile dostlarını... Hepsinin neredeyse bir düzine çocuğu olduğunu düşünün. Evet, şimdi de o dostların tertemiz evlatlarını ve sevdalarını. Mimar Abdullah'ı, asker Abdulhak'ı... Tıp ve hafızlık öğrencisi Meryem'i, ilahiyat mezunu hafız Zeynep'i... Ve daha nicesini. . (Çalıntı, kopyalanma ve kurgunun başka şahıslar tarafından yazılması hâlinde gerekli işlemler yapılacaktır. Antalya'nın ünlü avukatlarından biri öz amcamdır. Bilginize...) Tüm hakları KÜBRA Ç. 'a aittir.™©

insanın dostu şunlardır: Uyumlu eş, iyi evlat, ve halis arkadaş (H.Z Ali)

Hayat sınavdı ve sınavlar zorluydu. Benim sınavımsa hayatımdı. Sevdiklerimin bedenimde ve ruhumda açtığı yaralarla onların söz hakkı olduğu hayatımdı... Yirmi bir yaşında bir kızın eğlenmekten başka ne gibi bir isteği olabilirdi? Ama benim vardı, diğer herkes gibi yaşamak... Bugüne kadar birçok şey yaşamıştım. Hepsi de birbirinden kötüydü. Ama hiçbiri beni yıkmaya yetmemişti. Yıkamamışlardı, güçlüydüm; güçlü olmak zorundaydım zira... Kaderin önüme çıkardığı tesadüflerle güçlü olmuştum ben. Ama aklımda bir soru vardı, gerçekten tesadüf var mıydı yoksa her şey kurmaca bir oyundan mı ibaretti? Ben Ayris, Ayris Ekinci. İsmimin anlamı yakamoz demek. Yani geceleri denizin içinde oluşan ışıltı. Ve ben o ışıltıydım, ihtiyacım olansa beni içine alabilecek bir denizdi... Ama o deniz de güvenli değildi ya, fırtınayla mücadelesi hırçın ve asiydi... Fırtına sessizce gelmişti ve hırçınca gitmişti. Ardında bıraktığıysa kaybolan hayatlar ve yitip giden sevdalardı... "Hiçbir sır ebediyen saklı kalmaz Aslı, elbet gün yüzüne çıkar. Görüyorsun işte ne annemin sırrı ne de benim sırrım saklı kaldı. Eğer o gün güçlüysen elbet bir gün güçsüzleşirsin, tüm dengeler altüst olur ve sırlar açığa çıkar. Ne kadar çabalasan da saklayamazsın, çünkü artık sırların elindedir bir zamanlar sende olan silah. Ve sen o silahın namlusuna teslim olursun... "

Hülya için hayat kusursuz şekilde ilerliyordu. Hayallerindeki nişanlıyı, mükemmel gelinliği bulmuş ve düğünü için istediği mekânı aylar öncesinden belirlemişti. Üstelik katı bir diyetle istediği kiloya düşmüş, düğün günü karnını içine çekerek gezmekten kurtulmuştu. Üç gün sonra evleniyordu, hedefine ulaşmasına çok az kalmıştı yani bu saatten sonra hiç kimsenin gücü onun ilmek ilmek inşa ettiği geleceğini bozmaya yetmezdi değil mi? Ancak bir sabah uyandı, son gelinlik provasına gidip o âşık olduğu gelinliğin içine sığmayı başardı ve mükemmel başlayan günü ideal koca adayını yatakta başka bir kadınla basmasıyla alt üst oldu. Tamam, buraya kadar bildiğimiz, defalarca duyduğumuz hikâye. Peki ya sonra? Zira Hülya pek bu yenilgiyi olgunlukla karşılayıp önüne bakacak tür de bir hanım kızımız değil. Hayatı boyunca yenilgi nedir bilmemiş, planları hep tıkırında işlemiş. Mucizelere inanmaz, sürprizleri, tesadüfleri hiç sevmez. Yani bugüne dek... Bakalım bu defa nasıl toparlanacak? Bir drama kraliçesine mi dönüşecek yoksa yıkılmadım, ayaktayım mı diyecek? Dikkat! Zaman daralıyor ve acilen bu kıza bir mucize gerekiyor...

ENİS; sevdamızın peşinde kaybolmuş GİZLİ BİR SAYE... Ben kendi SAYEMDE kayboldum. Ve o SAYE benim en gizli, en güzel, en mutlu, en üzgün en sevdiğim yanım oldu. Gölgeler aydınlığa kavuşana denk anlayamazsınız doğru insanı bulup bulamadığınızı. Geç oldu ama ben buldum. Tüm köşelerimi tek gülüşüyle aydınlatan adamı tüm hayatımın GİZLİ SAYESİNİ buldum. Kendi Gizli Sayelerinizi bulmak duasıyla... |30.06.2018 🍃

Peri..her ne kadar Yüzün de ki güzellik ismini yansıtsada her kesin olduğu gibi onunda büyük kusurları vardı. Asla geri dönülmeyen hatalar, kan kokulu sayfalar da adı geçen bu kız belki de istemeye istemeye büründüğü kişilikten nefret etmek zorunda kalacaktı. Ya da hayır..O nefret etmezdi. O kimseye duygu beslemezdi. Onun hayatın da tek kural vardı. 'İtaat et' O da öyle yapıyordu. Peki ansızın buz kalbine aldığı adama ne olacaktı? Kartal Bozdağ...Perinin 19 yıllık hayatı boyunca duygu karmaşası yaratan tek adam oydu. Kartal..ismini hakkıyla taşıyan bir adamdı. Sinirlendiği zaman pençelerini insanların boynuna geçiren duygusuz hükümdardı. Boyun eğen affedilir. Ama baş kaldıran kartalın öfkesinden nasibini alırdı.

"Uraz, daha fazla uzatma bu işi! Senin bu kızla hisseleri almak için evlenmeni istedim ve sende kabul ettin. Haftalardır karşıma geçmiş evcilik oynuyorsun!" "Baba, Behçet babamla konuşup ortak olmayı niye denemiyorsun?" "Behçet ortak olma taraftarı değil olacak olsa zaten evlendirmezdim seni! O yüzden karını ikna et, al o hisseleri! Yoksa ben daha güzel(!) bir yolunu bulurum, biliyorsun!" Doğru mu duymuştum ben?! Uraz gerçekten şirket hisseleri için mi evlenmişti benimle!? Haftalardır bana atılan onca mesaj gerçek miydi yani?! Uraz'a güvendiğim için göz ardı ettiğim, umursamadığım o mesajlar gerçek miydi?! Kalbime giren ağrıyla nefesim kesilirken bir anlık gözümün kararmasıyla elimdeki tepsi yerle buluşmuş, bardaklar paramparça olmuştu. Çalışma odasının kapısının hızla açılmasıyla korku dolu bir ifadeyle bana bakan Uraz ile karşı karşıya kalmıştım. "Zümra!?" Şu an bana söyleyeceği en saçma gerekçeye bile inanabilirdim. Öyle yoğundu içimde ona olan sevgi. Kendi kulaklarımla duymuş olmama rağmen söyleyeceği tek kelimeyle ona inanabilirdim. Hayal kırıklığımı, öfkemi, gururumu bir kenara koyar yine ona güvenirdim, güvenmek de istiyordum. Tek kelime de olsa bir şey söylesin aksini iddia etsin istiyordum ama hiçbir şey söylemiyordu. Konuşmuyordu, konuşmayacaktı... Hiçbir zaman aksini iddia edemeyecekti..

Cennet sevdiği adamın başka biriyle evlenmesini kaldıramaz ve evini,mahallesini terk ederek İzmire teyzesinin yanına yerleşir. 7 yıl sonra babasının kalp krizi geçirmesi nedeniyle geri dönen Cennet bundan sonra ne yapacak?