"Neden ben?" Dedim. Onun buz gibi bakan gözlerine bir umutla yeniden bakarken. "Çünkü sen aydınlıksın." Dedi, her zamanki umursamaz tavriyla. Bakışları beni delip geçiyordu. Boşlukta kaybolmuş gibiydim. Ne yapmam gerektiğine karar veremiyordum. "Peki..Sen nesin?" Diye sordum sessizce. Vereceği cevaptan korkuyordum. Hemde delicesine korkuyordum.Soluk alıp verişini hissedebiliyordum. Sessizce fısıldadi. "Karanlık olan."