Too Late

Sinirle başımdaki bereyi çekiştirip saçlarımı düzelttim. Ne yaparsam yapayım sağ kaşımın üzerindeki kesiği kapatamıyordum. Sanki bana “Hayatının sonuna dek gözünün önünde olacağım.” diyordu. En azından o benimle sonsuza dek kalacaktı, komik. Daha fazla zaman kaybetmek istemediğimden çantamı omzuma aldım ve otel odasından çıktım. Hızlı adımlarla çıkışımı halledip sokağa çıktım. Şimdi yapmam gereken “değerli” abimle tanışmaktı. Hani şu hiç tanımadığım çocukla...