i was just an ordinary highschool student . so simple but a talented one. i really love to draw and write some stories. others think that im such a weird girl and a strange one. pero dedma ko na lang sila sapagkat di ko na rin naman mababago ang kanilang naiisip sa akin. tanggap ko kung ano ako.
pauwi na sana sa bahay ng biglang bumagsak ang ulan. napakalakas halos di na yata hihinto. kaya sumilong ako sa isang mini mart. umupo dun banda sa may ice cream area. di ko mapigilan ang sarili ko na bumili ng ice cream kasi naman paborito ko ee,. habang naka-upo, kumakain ng ice cream. ang lamig-lamig ng panahon , kumakain ng ice cream. HahA ! anong paki nila ?! hempp.. !!
masayng kumakain nang mapansin kong may nanonood sa akin, di ko alam kung sino pero di ko na lang pinansin. hanggang sa maubos ko na lang ang ice cream ay di pa rin huminto ang ulan. parang di yata ako papauwiin nito. di ko rin ma-text mama ko dahil iniwan ko sa kanya ang cellphone ko,. at wala rin akong dalang payong dahil inayos pa ni papa at di rin ako pwedeng sumakay sapagkat ang lapit-lapit lang ng bahay namin. mga 2 streets pa ang lalakarin. hahah
"naku naman anong gagawin ko nito ngayun ?" tugon ko *sigh*
tiningnan ko ang orasan "6 pm na... " kaya malungkot ko na lang pinanood ang ulan . nang biglang may lumapit sa akin at inabot ang "payong". nagulat akot napalingon sa taong nag-abot nito., when im looked up, i was amazed. parang nasa langit na ata ako nito. isang nakaka-among palangiting mukha ang taong ito. oh my gosh !!
TOTGA (Candy Stories #4) (Published under Bliss Books)
54 parts Complete
54 parts
Complete
Engineering students Pfifer and Ivan know that what they have is something special. Without a proper label between them plus an ugly twist of fate, can they manage to be together in the end--or will they remain as each other's TOTGA and nothing more?
***
May feelings na laging nandiyan, nakaabang kung kailan magpapapansin. Nakaabang kung kailan ako titisurin sa mga pamilyar na kanta, lugar, at salita. Magpapaalala sa isang mukha na hindi ko naman gano'n kakabisado pero pamilyar. Magpapaalala sa mga dating pakiramdam.
Malalaman mo raw kung sino ang The One That Got Away mo kapag narinig mo 'yong salita at nakaalala ka ng iisang tao lang; nakatisod ka ng mga dating pakiramdam; nangulila ka sa mga nakaraang saya; nakaalala ka ng mga pamilyar na sakit.
Sabi, time heals wounds at distance makes one forget. Bakit parang hindi naman effective? Bitbit ko pa rin lahat ng what if. Hindi pa rin ako makatakas sa maraming sana.
Ako ba ang bumitiw o siya? Tapos na ba kami talaga?
Ang sarap magtanong kaso...wala nga palang kami noon.
Disclaimer: This story is written in Taglish.