"Bir ölüm meleğiyle uğraşıyorsun ve hiç korkmuyorsun öyle mi?" dedi. Sesi esrarengizdi. Benden bir cevap bekliyordu.
Sakince kafamı ona doğru çevirdim ve,
"Korkmuyorum çünkü uğraştığım bu ölüm meleği benim soylu bir Pencere olduğumu anlayamayacak kadar yeni." dedim ve tırnaklarımı boynuna batırdım. Ağzından çıkan tiz çığlık normal bir zamanda beni korkuturdu. Bugün mü? Hayır, bugün onların korkma günüydü. Bugün ölen ben değil, onlar olacaktı.
Ailemin bana gururla bıraktığı bu miras devam edecekti. Bu saatten sonra duyacağım hiç bir tiz çığlık beni korkutamazdı.