ACI VAVEYLA

Bir çocuk öldü,bir kadın acı vaveylalarla doğdu..
Çocukluğu gözlerinin önünden kayıp gitti,firar etti,intihar etti.Ama gitti....
Zor günler geçirdi.Zor demek yanında az kalırdı.Çok zor günler geçirdi.Günlerce ağladı,haykırdı,tiz çığlıklar,acı vaveylalar attı...
Ama ne duyan ,ne gören oldu.En sonunda kendine koskocaman ,büsbüyük yemin etti.
Artık hayat onun için yeni başlıyordu;yeni başarılara imza atıcaktı,yeni intikamlar yapıcaktı,nice acılar çektiricekti ve hiç birinde de tek bir duygu israfı yapmıyacaktı.

TAKİ O GÜNE KADAR...

Tesadüftü onların aşkı.

Tesadüflere inanmazdı;önüne bir Karahanlı çıktı.
Aşka inanmazdı;önüne yeni heyecanlar çıktı.
Sevmezdi insanları;karşısında her tarafta o çıkınca ,ilk mecburiyet sonra teslimiyet oldu kalbi..

İkiside karanlıktı ,ikiside acı çekti,ikisininde çocuklukları zehir oldu,ikisininde acı vaveylaları oldu,ikisininde boşlukları hiç kapanmadı;sevilmeye ,sevmeye muhtaç oldular.

Belkide tanrı onların kaderlerini birbirlerine zincirledi;ya zehir olucaklardı birbirlerine,yada güçlü bir panzehir olup bu acı illetinin üstesinden geliceklerdi.

KARAHANLI'NIN BİR SÖZÜ VARDI;KARAZADE'YE
''Zehir'im inan ki bende bilmiyorum;hangimiz,hangimizin hazin sonu olucak''

ACABA HANGİSİ HANGİSİNİN SONU OLUCAK?