Πεινάω, είμαι συναισθηματική, νευριάζω με το παραμικρό, χαίρομαι όταν το αγαπημένο μου ζευγάρι τα ξαναβρίσκει σε μια ταινία, χάνω ανθρώπους και βρίσκω νέους. Όχι αντικαταστάτες, απλώς σωστότερους για αυτό που είμαι... Έχω απωθημένα αλλά και ξεχασμένα. Τρώω τα νύχια μου πριν τις εξετάσεις και όταν γελάω μπορείς καθαρά να ακούσεις μια φώκια που δεν μπορεί να πάρει ανάσα. Είμαι η Βικτόρια, ξέρεις, μισώ το όνομά μου γιατί ακούγεται τόσο αριστοκρατικό. Και εγώ δεν αποχωρίζομαι καν την αγαπημένη μου φόρμα...
Τελικά έσβησα τις "ασυναρτησίες" μου από το θρανίο του σχολείου. Όμως τις έγραψα στις σελίδες ενός τετραδίου με μια κοπέλα στο εξώφυλλο. Μια κοπέλα που κρατάει προσεκτικά ένα φως.Το φως της ελπίδας. Ξέρεις, εκείνο που χρειάζεσαι τις μέρες που δεν θες να σηκωθείς από το κρεβάτι σου. Το ημερολόγιό μου, το οποίο αυτήν την στιγμή διαβάζεις. Κανονικά, θα σε έβριζα που είσαι ματάκιας και περίεργος αλλά σε συγχωρώ γιατί είσαι κι εσύ άνθρωπος και όλοι οι άνθρωποι έχουν μια περιέργεια μέσα τους, δεν νομίζεις;
Όπως κατάλαβες φίλε μου που αυτήν την στιγμή σκέφτεσαι τι άλλο θα μπορούσες να φας από