GÜNEŞ MİSALİ SESİN

Güneş misali sesin kutuplara büründü üşüdü tüm bedenim boynum büküldü kan çekildi damarlarımdan kalbim büzüldü yaşam sanki artık kuru gürültü kararından caydırmak zor üzdüm seni sana koşmak isteyen ayaklarım prangalı ellerim kelepçeli iple çektim bana gelmeni ama sensizliğin soluğunu çektim yasak sevdamın toprağına gülümün kök saldığı bahçedeyim her şey gözüme el ama ruhumla bütün kalbimle bütün korkularımı alıp götürdü rüzgarla gelen kokun huzur doldu yüreğim bedenim ayaklarım zamanla yarışta sustuğum adam yoksun işte hep bir daha bir daha elim tuşlarda kursağım da kaldı sevincim hele o sesin beni benden alıp götüren idam sehpası misali renklerimi söküp aldı dünyamdan acının rengi kara bana gelmediğin her gün haykırışlarımı duymuyor kulakların kalbinde bir perde geçmiyor sevgim çöktüm kaldırıma dizlerim taşımıyor beni diri diri mezera gömüyor her kelimen mutluluğum yaşama sevincim nefesim terk ediyor bedenimi peşin sıra...