"Aslında hiç bir şey göründüğü gibi değildi."
****
1,5 M takipçi... mutlu sorunsuz gözüken bir hayat, neşeli bir kız, göz alıcı, şirin, çekici, samimi... ha unutmadan zengin.
Evet şahşalı bir hayatım var ve 1,5 M'lik bir ailem, evet bir de bir giyinme odası giysim ve iki dolap dolusu ayakkabım olabilir...
Ama maalesef ki her şey bu kadar mükemmel değildi hayatımda. 9 yaşımda meleğimi ,annemi, ilk aşkımı bir uçkuruna düşkün şerefsiz yüzündren kaybettim...
Nasıl mı? Bir kadın, ıssız bir sokak, ve insan demeye dilinizin varmayacağı bir şerefsiz...
Gersini anlatmayı kalbim kaldırmıyor ama unutamadığım bir şey var o da annemin o en sevdiğim elbisesi ile bileğinden kanlar süzülürken yerde hareketsiz bir şekilde yatan görüntüsü...
İlk defa 'annem ' diye seslendiğimde cevapsız kaldım...
Tabi babamın 6 yıl sonra Banu denen şırfıntı ile evlenmesini unutmamak lazım.Off yeter bu kadar kasvetli hava... merak etmeyin depresyondan çıkamayan , sürekli somurtkan bir tip değilim. Eee öyle olsam fenomen olamam değil mi?
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."